အပိုင်း ၂
စာရေးဆရာ - ချမ်းကို
ခင်ဗျားတို့ ခုပြောတဲ့ဟာကို ထိုးဇာတ်ကြီးလို့ ထင်ရင်လည်း မတတ်နိုင်ဘူးရယ်။ ဆက်ပြောမယ်။
မိုးလင်းသွားတယ်။ ဘာမှထပ်မဖြစ်ကြတော့ဘူး။ ေ၀လီေ၀လင်းမှာတူတူထ မျက်နာသစ်၊သွားတိုက်၊ ရေမိုးချိုး၊ မနက်စာစား၊ အထုပ်အပိုးတွေပြင်၊ သူလည်း ကျောင်းလွယ်အိတ်ကလေးယူတယ်။ စကားသိပ်မပြောဖြစ်ကြတော့ဘူး။ သူလည်းခပ်တည်တည်ဖြစ်နေတယ်။ ကျနော်လည်း ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူးခံစားနေရတာလေ။ ဘူတာရုံအိုလေးဖက်လမ်းလျှောက်လာကြရင်း
အကို! ညီမလေးကို ကျောင်းလိုက်ပို့ပါတဲ့။ (သူ့တက်ရတဲ့ ကျောင်း ကမ်းပတ်စ်က မနေ့ညက သွားတဲ့ အိမ်နားက (မိန်း)ပင်မကမ်းပတ်စ်မှာ မဟုတ်ဘူးဗျ မြို့အပြင်ဖက် နာရီ၀က်လေးဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် ဘတ်စ်ကားစီးပီးသွားရတဲ့ နောက်ထပ် ကမ်းပတ်စ်တစ်ခုမှာ) ဒါနဲ့လိုက်ပို့တယ်။ နှင်းတွေပိတ်နေတဲ့ မနက်ခင်းမှာ ၂ထပ်ဘတ်စ်ကားကြီးပေါ်ခရီးသယ်မပါဘူး။ သူရယ်ကျနော်ရယ်
အပေါ်ထပ်မှာ ၂ယောက်ထဲရယ်။ မြို့အပြင်ဖက်ရောက်လာတော့ ကျနော် အံ့သြပီး မှင်တက်နေမိတယ်ဗျ။ ငယ်ငယ်က ဂန္တ၀င်၀တ္ထုတချို့ထဲက ဒဏ္ဍာရီဆန်တဲ့ ရှုခင်းတွေကို ဘွားကနဲမြင်လိုက်ရတာကိုး။ စိမ်းမြမြ မြက်ခင်းကြီးတွေ အလယ်က သိုးအုပ်တွေ၊ အဝါရောင်စိုက်ခင်းက ပင်လယ်ပြင်ကြီးကြလို့၊ ခပ်ပြေပြေလေးကနေ ဟိုးအမြင့်ကြီးထိထိုးတက်သွားတဲ့ အစိမ်းရောင်ကုန်းမြင့်မြင့်တွေ၊
အဲ့ဒီကုန်းအမြင့်ပေါ်က ဆိုက်ပရက်စ်ပင် ဖားလျားလျားကြီးတွေ၊ အိပ်ရေးမ၀သလိုဖြစ်နေတဲ့ ကျနော် ခေါင်းတွေကိုကြည်တောက်သွားတယ်ဗျ။ နီညိုရောင် ကျောက်တုံးအိမ်လေးတွေ ဟိုနားဒီနား ပြန့်ကျဲလို့၊ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လှပလွန်းတဲ့ ပတ်၀န်းကျင် သဘာ၀တရားက ကျနော့်ကို ဖမ်းစားထားပီလေ။ ပမာပြောရရင် ကျနော်တို့ငယ်ငယ်က ခရစ်ယန်သာသနာပြုတွေ အိမ်ပေါက်၀ထိလာလာပီး
ေ၀တဲ့ ကင်းမျှော်စင် ဆိုတဲ့ စာစောင်တွေထဲက ကောင်းကင်ဘုံ ဆိုပီးပြထားတဲ့ ပန်းချီရုပ်ပုံတွေထဲက ရှုခင်းတွေကို အပြင်မှာမြင်နေရတဲ့ အတိုင်းဆရာတို့ရေ။ နဂိုထဲက စိတ်ကူးခပ်ယဉ်ယဉ် စာသမားပေသမား၊ အသည်းနုနုကျနော် ရေလည်ကြွေသွားတယ်။
လှလိုက်တာ.. ကားရပ်ခိုင်းပီး.. စိုက်ခင်းတွေ တောင်ကုန်းတွေပေါ် လျှောက်သွားချင် လိုက်တာ လို့ ပါးစပ်က လွှတ်ကနဲပြောလိုက်မိတော့ .. မပူနဲ့သွားရမယ် ညီမလေးဆို ကျောင်းပိတ်ရက်တိုင်း ဒီပတ်၀န်းကျင်မှာ ဒုံပတ်လာရိုက်နေကြလို့ ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ ညီမလေးက လှမ်းပြောလာတယ်။
ငါနောက်ထပ် နင့်ဆီထပ်လာဖြစ်ဖို့ မသေချာတော့ပါဘူးဟာ.. လို့စိတ်ထဲကနေရေရွတ်ရင်း ပြုံးပြလိုက်မိတယ်။ မလာသင့်တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ထားမိပီလေ။ ဒါနဲ့ကျောင်းရောက်သွားကောဆိုပါတော့။ အထဲထိလိုက်ပို့ဆိုလို့ လိုက်ပို့လိုက်တယ်။ ကော်ရစ်ဒါထောင့်တစ်ခုမယ် ကျနော့်ကို မမှီ့တမှီလေး လှမ်းပီး ဂုတ်ကိုခိုစီးလာလို့ ကိုင်းပေးလိုက်တော့ ပြွတ်ကနဲနမ်းလာတယ်။ တာ့တာ နော်.. အရမ်းပျော်တယ်
အကိုက ပျော်တတ်ပီးချစ်စရာအင်မတန်ကောင်းတဲ့လူကြီး တဲ့ အဲ့လိုနှုတ်ဆက်ပီး ချာကနဲ လှည့်ထွက်သွားတယ်။
ဘူတာရုံအိုလေးဆီ ဘတ်စ်ကားပြန်စီးလာပီး မှီရာရထားနဲ့ ပြန်လိုက်လာခဲ့လိုက်တာ နေ့လည်ပိုင်းမှ ကိုယ့်မြို့ကိုပြန်ရောက်လာတယ်ဆိုပါတော့။
ပရောဂျက်မီတင်ကလည်း နေ့လည်တစ်နာရီရှိနေတော့ ခပ်သုတ်သုတ်ပြေးရတော့တာပေါ့။ ခရီးပမ်းလာတော့မီတင်မှာ ဘာတွေပြောနေကြမှန်းကို မသိလိုက်ပါဘူးဗျာ။ ခပ်တည်တည်နဲ့ထောင့်မှာထိုင်ပီး ငိုက်နေလိုက်တယ် အေးရောလေ ဟီး။ တစ်ခုခု လှမ်းမေးတာခံရမှ မျက်လုံးဆတ်ကနဲဖွင့်ပီးအဲ့ဒါကို ထောက်ခံပါတယ် ထောက်ခံပါတယ်.. ထောက်ခံချင်လွန်းလို့ မနက်အစောကြီးရထားစီးပီး ပြေးလာတာပါခင်ညပေါ့ ဟိဟိ။
အားလုံးပီး ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်ရောက်တော့ ဟန်ကိုမဆောင်နိုင်တော့ဘူး တရေးထိုးအိပ်လိုက်ရတယ်။ မိုးချုပ်မှတရေးနိုးလာတယ်။ တက်စ်မက်ဆေ့ချ်တစ်စောင်ရောက်နေတာတွေ့လို့ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ လွမ်းတယ် တဲ့။ ညီမလေးဆီကဗျ။
ဒီလိုပဲအရင်အတိုင်း ဗိုလ်နေမြဲကျားနေမြဲနေလာရာက။ တစ်ရက်ကြတော့ ဖုန်းဆက်ရင်း အားမရလို့ ကွန်ပြူတာနဲ့၀ဘ်ကမ်ပြောရအောင်တဲ့ ညီမလေးက ပြောလာလို့ ၀ဘ်ကမ်ပြောဖြစ်တယ်။
အဲ့ဒီကနေစလိုက်တာ ညနေစောင်းသူရောကိုယ်ပါ အိမ်မှာရှိနေတဲ့ အချိန်တိုင်း ၀ဘ်ကမ်က တချိန်လုံးဖွင့်ထားတော့တာပဲဗျို့။ တကယ်ပြောတာ ညနေစောင်းကနေ အိပ်တဲ့အထိ ဒီတိုင်းဖွင့်ထားကြတော့တာ။ ကိုယ့်ဖာကိုယ်ဘာလုပ်နေ လုပ်နေ မြင်နေရတယ်ဟီးဟီး။ အနည်းဆုံးတော့ အထီးကျန်ရာကနေ စိတ်သက်သာရာ အတော်ရတာကလားဗျ။ တခါတလေ
ကျနော်က အခန်းထဲဒိုက်ထိုးနေတာ သူလှမ်းမြင်နေရတယ်။ သူစာဖတ်နေတာ၊ စာရေးနေတာ၊ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်နေတာ စားနေသောက်နေတာ အကုန်မြင်နေရတယ်။ သမီးရည်းစားမဟုတ်ပဲနဲ့ ဒီလိုပဲဖြစ်ကုန်တာဗျ။ ခင်ဗျားတို့ အဲ့ဒီအခြေနေမျိုး မကြုံဖူးသေးလို့ပါဗျာ။ ကြုံလာရင် အဲ့လိုပဲဖြစ်မှာသေချာတယ်။ ဒီလိုအခြေနေမျိုး စကြုံကြုံရချင်းတုံးက ဆို ကျနော်အထီးကျန်တာ မခံနိုင်လွန်းလို့ ဘာလုပ်တယ်မှတ်လဲ။
အင်တာနက်က ဗမာကားတွေဒေါင်းလုတ်ဆွဲပီး စပီကာနဲ့ဖွင့်ထားတာဗျအဟီး။ မကြည့်ပါဘူး။ ဗမာကားတွေက အဓိပ္ပါယ်မှမရှိတာ။ မျက်လုံးညောင်းတယ်။ ဖွင့်ထားတာက ဗမာလိုစကားပြောသံတွေထွက်နေတော့ အလိုလိုစိတ်သက်သာရာရနေတာလေဟီး။ ခု ညီမလေးနဲ့ကျနော်လည်း အဲ့ဒီသဘောပဲ တခါတလေ စကားလေးလှမ်းပြောလိုက်၊ တခါတလေတော့လည်း ဒီတိုင်းတစ်ချက်တစ်ချက် သူဘာလုပ်နေတယ်။ ကိုယ်ဘာလုပ်နေတယ်ပေါ့။
အဲ့မှာဗျာ ညီမလေး ၀ိုင်တွေဘာတွေမော့ပီး ရီေ၀ေ၀ဖြစ်နေပီဆို ကျနော်မြင်နေရမှန်းသိသိကြီးနဲ့ အ၀တ်တွေဘာတွေ(ည၀တ်အိပ်အ၀တ်) လဲပီဆို ပေါ်တင်ကြီး လဲပြလာတယ်ဗျ။ ကျောပေးထားတော့ အတွင်းခံပင်တီလေးကလည်း ဂျီစထရွင်းလေးဖင်ပြောင်ပြောင်လေးပေါ်လိုပေါ်။ တခါတလေ ဘရာစီယာအနီရဲရဲလေးပဲ ၀တ်ပီး ၀ဘ်ကမ်နားကပ် စကားတွေလာပြောချင်ပြောနေတာ။ ဒီဖက်ကနေလူကလည်း သက်ပြင်းတွေချ လောင်တွေတီးလို့။ ဒါပေမယ့် ပို်င်ရှင်ရှိနေတာဆိုတော့
ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ ညီအကိုတို့ရာ။
တစ်ညတော့ အဲ့လို၀ဘ်ကမ်ဖွင့်ထားရင်း ၂ယောက်သား ပုလင်းထောင်နေကြတယ်ဗျာ။ ဟိုဖက်ဒီဖက် ပုလင်းကိုယ်စီနဲ့ အာလူးဖုတ်လိုက်၊ စာကြည့်စားပွဲထိုင်ပီး ကိုယ့်စာ ကိုယ်ဖတ်လိုက်လုပ်နေကြရင်း ညီမလေးက မေးလာတယ်။
အကို!
ဟေ!
ကျမ မူးနေတယ် အကိုရာ .. ဒီတော့ မထူးပါဘူး မေးစရာရှိတယ်
ဘာတုံးဟ?
အကို ဟိုနေ့က ဘာဖြစ်တာလဲဟာ .. ရုတ်တရက်ကြီးလေ
ငါတောင်းပန်ပါတယ် ညီမလေးရာ.. ငါစိတ်မထိန်းနိုင်လို့ပါ.. ငါရှက်လည်းရှက်ပါတယ် နောက်မဖြစ်စေရဘူးလို့ဂတိပေးပါတယ်ဟာ
မဟုတ်ဘူး.. အဲ့ဒါကျမလည်းအလိုတူ အလိုပါပဲဟာ .. အကို့ကို မေးနေတာက ရုတ်တရက်ကြီး နောက်ဆုတ်သွားတာ.. ထိပေးကိုင်ပေးနေတာတောင် ဘာမှမဘာတော့တာ အဲ့ဒါဘာဖြစ်တာလဲ.. နားမလည်ဘူး
.... .... .....
အကို! ဖြေလေကွာ ဖြေလေ ရှင်ကျမကို လုပ်ချင်တိုင်းလုပ် လက်သရမ်းချင်တိုင်းသရမ်းပီး နောက်ဆုတ်သွားတာ မကျေနပ်ဘူးသိလားးး
သင့်မှမသင့်တော်တာညီမလေးရာ .. နင့်မှာ ချစ်သူရှိတယ်လေ .. ဒါကြောင့်ထိန်းလိုက်ရတာ..
ဟားဟား .. အရူး.. ဉာဏ်ကိုမရှိဘူး ... ကျမရည်းစားရှိတယ်လို့ပြောဖူးတာ လွန်ခဲ့တဲ့၉လ လောက်က.. အဆင်မပြေလို့ဖြတ်လိုက်တာကြာပေါ့.. ရည်းစားငုတ်တုတ်နဲ့ရှင့်ကို အိမ်အလည်ခေါ်ပီး တစ်အိပ်ယာထဲအိပ်နေပါဦးမယ် ဉာဏ်ကြီးရှင်ကြီးရယ်
အမ်!
အဲ့လိုပြောပီး ခွက်ထိုးခွက်လှန်ရယ်နေတဲ့ ညီမလေးကို ၀ဘ်ကမ်ပေါ်က ငေးရင်း ကျနော်လည်း ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိဘူးရယ်။
တောက်ခ်! နစ်နာလိုက်တာဗျာ လို့ပြောရင်း မူးမူးနဲ့ ကွန်ပြူတာကြီးကို ကယောင်ကတမ်း ဆွဲဖက်ပစ်လိုက်မိသေးတယ်(တကယ်ပြောတာဟီဟိ) အုပ်မယ်အုပ်မယ် ခုအုပ်မယ်လေ လို့ ငမူးချမ်းကိုက လျှောက်ပြောတော့တာ။ သိတယ်မလား ခင်ဗျားတို့ ညီလေးမောင်ချမ်းအကြောင်းဟီး။ ဟိုဖက်က ညီမလေးကလည်း အံလေးကြိတ်၊ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ပြရင်း ကျနော်သွေးရူးသွေးတမ်းလျှောက်ပြောသမျှကို ဖီးလ်တက်နေရှာတယ်။
ကျနော်ကလည်း တားထားတဲ့ စည်းမရှိတော့ဘူးဆိုတာ သိလိုက်တာနဲ့ ဇောင်းကလွှတ်လိုက်တဲ့ မြင်းရိုင်းတစ်ကောင်လိုပဲလေ။ သောင်းကျန်းပီပေါ့။ ချိုဗူးစို့ချင်လိုက်တာ၊ ချိုဗူးအိအိထွေးထွေးကြီး ဆိုပီး ပြောတော့ ဟိုဖက်ကနေ ဟေ့လူကြီး! နားရှက်စရာတွေမပြောနဲ့တဲ့။ သူက အဲ့လိုတားလေလေ ဆိုးလေလေပေါ့။ ဟိုနေ့က ဖြစ်တဲ့ဟာတွေအကုန်စားမြုံ့ပြန်တော့တာဆရာတို့ရေ။ သူလည်း အသက်ရှူသံတွေပြင်း၊ ကျနော်လည်း ဖီးလ်တွေတက်ပေါ့။
နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှမရတော့ဘူး။ ဒီနေ့သောကြာနေ့ညဆိုတော့ နက်ဖန်စနေ မနက်ထွက်တဲ့ ရထားနဲ့ ညီမလေးလိုက်လာမယ်တဲ့။ ခုတော့ တအားမူးလာလို့ အိပ်ပီ ရှင်လည်း အိပ်ရေး၀၀အိပ်ထား နက်ဖန် ကိစ္စတွေရှိတယ်နော့် ဆိုပီး မချိုမချဉ်မျက်နာပေးလေးနဲ့ပြောရင်း ကွန်ပြူတာပိတ်ပီး အိပ်သွားလေသတည်းပေါ့။ ကျနော့်မှာသာ ကတုန်ကယင်ကြီးဖြစ်ပီး ကွန်ပြူတာကြီး စိုက်ကြည့်ရင်း ကျန်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
ညီမလေးလိုက်လာမယ်ဆိုတာ ဘာလုပ်မယ်ထင်သလဲ ညီအကိုတို့။ ဟုတ်ကဲ့ သိသာထင်ရှားနေပါပီ။ အလံခိုး မလို့ပေါ့ဗျာ(ကန်တော့ကန်တော့.. ဒါပေမယ့် ပြောရတာ အားရထှာ ဟီးး )
စနေနေ့မနက်ကထဲက လူက တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်နေတယ်ဗျ။
နာရီတကြည့်ကြည့်ဖြစ်နေပီဟီဟိ။ ဖုန်းခဏခဏခေါ်နေမိတယ်။ ဘယ်ဘူတာရောက်နေပီလဲ။ ဗိုက်ဆာနေပီလား။ ဘာပြုတယ်ညာပြုတယ်ပေါ့။ မှတ်မှတ်ရရ အဲ့ဒီနေ့က ဆောင်းကာလ(ဒီဇင်ဘာ ကျောင်းရက်ရှည်ပိတ်ခါနီး) မှုန်မှိုင်းမှိုင်းရာသီဥတုမှာကို မိုးတွေက တဖျောက်ဖျောက်နဲ့ဗျ။ ကျနော့်မြို့ကလေးက ပင်လယ်ဘေးမှာရှိတာဆိုတော့ လေကလည်း
တ၀ှီး၀ှီးနဲ့ဆိုတော့ ရာသီဥတုအတော်ဆိုးနေတဲ့ကာလပေါ့။ နေ့ခင်းမွန်းလွဲပိုင်းရောက်တော့ မိုးကာ အင်းကျီနက်ပြာတစ်ထည်ကောက်စွပ်ပီး မိုးရေတွေကြားထဲမှာပဲ မြို့အလယ်ခေါင်ဘူတာရုံဖက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျနော်ရောက်သွားတော့ ရထားက ဆိုက်သွားပီ။ မြေအောက်ဘူတာကနေ အပေါ်တက်ပီး စူတူတူရုပ်ကလေးနဲ့ ကျနော့်ကိုစောင့်နေရှာတယ်။
ကျနော့်ကိုတွေ့တော့မှာ မျက်နာက နည်းနည်းပျော့ပျောင်းသွားတယ်။ တွေ့တွေ့ချင်းအတင်းဖက်ထားတာခံလိုက်ရတော့ လူလည်းရင်တွေဘာတွေတုန်လို့ဟီး။ သူ့ကျောပိုးအိတ်ကလေး ဆွဲယူပီး ကျောမှာလွယ်လိုက်ရင်း ကျနော့် အခန်းရှိရာကို ပုခုံးလေးဖက်ရင်း တူတူလျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။ ဒီနေရာမှာ ပြောစရာရှိလာပြန်ပီ။ အဲ့ဒီကာလက ကျနော်တခါက
ရေးခဲ့ဖူးတဲ့ "မောင်ပူစီနှင့်ဇာဘော်လီမမစန်း" ဇာတ်လမ်းထဲက အတိုင်း တက္ကသိုလ်အဆောင်မှာ ကျနော်နေ နေဆဲကာလဗျ။ လုံခြုံရေးဂိတ်တွေဘာတွေနဲ့ ၀င်းကြီးထဲမှာ လေးထပ်အဆောင်တွေအများကြီးနဲ့ တစ်ဘလောက်ခ်ကို ကျောင်းသား၁၆ယောက် တစ်ယောက်တစ်ခန်းစီအဲ့လိုမျိုးနေရတဲ့နေရာဗျ။ ကျောင်းသားဆိုလို့ ယောကျ်ားတွေချည်းပဲမဟုတ်ဘူး။ ကျောင်းသူတွေကော
အကုန်လုံးရောနေရတာ။ မေဂျာတွေအတန်းတွေဘာတွေကအစ မတူဘူး။ ထုံးစံအတိုင်း ကိုယ့်အခန်းမှာ ဧည့်သည်ခေါ်အိပ်ချင်ရင် ရီပို့လုပ်ရတာကို ရှုပ်တယ်ဆိုပီး မလုပ်ထားဘူး။ ပီးတော့ ကျနော့်အခန်းက မြေညီထပ်မှာ သပ်သပ်ကြီးလေ။ မျက်နာချင်းဆိုင်က ဧည့်ခန်းနဲ့မီးဖိုချောင်တွဲလျှက်အခန်းဆိုတော့ အပေါ်ထပ်က ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေဆင်းလိုက်တက်လိုက်နဲ့ သိပ်အခြေနေမဟန်ဘူးဟီး။
ကဲတော်ပါပီ လိုရင်းဆက်ပြောရအောင်။
အဆောင်ရောက်တော့ အသာလေး သော့ဖွင့်ပီး ကိုယ့်အခန်းလေးထဲ ညီမလေးကို ခေါ်သွင်းလိုက်တယ်။
ညီမလေးတစ်ယောက်အနွေးထည်အထူကြီးတွေချွတ်ပြုပီးတော့ ကျနော့်ကုတင်သေးသေးလေးပေါ် တက်လှဲလိုက်ရင်း ဗိုက်ဆာပီလို့ ပူဆာလာတော့ ရယ်ဒီပဲခဏလေးစောင့်ဆိုပီး မီးဖိုခန်းထဲ၀င် ကြက်ဥမွှေကြော်ကို ဓါးနဲ့ပါးပါးလှီးပီး အသီးအရွက် စိမ်းစိမ်းစိုစိုလေးတွေနဲ့ တရှဲရှဲအိုးပူတိုက်ထားတဲ့ အစိမ်းကြော်၊ ကြက်သားကြော်၊ မက်လင်သီးချဉ်ရည်နဲ့ ထမင်းတစ်ပန်းပြား အခန်းထဲယူသွားလိုက်ပီး
ကျနော့် စာကြည့်စားပွဲပေါ်မှာပဲ ပြင်ပေးလိုက်တယ်။ ခရီးပမ်းလာလို့လားမသိဘူး တရှူးရှူးနဲ့ အားရပါးရ အုပ်သွားတယ်။ စားသောက်ပီးတော့ ချမ်းတယ်ဆိုပီး ကျနော့်အိပ်ယာပေါ် ပြန်တက်သွားပီး ဂွမ်းကပ်ကြီးခြုံပီး ကျနော့် စာအုပ်စဉ်ပေါ်က ဗမာမဂ္ဂဇင်းတစ်အုပ်နဲ့ နှပ်နေတယ်ဗျ။ ပန်းကန်ခွက်ယောက်တွေဆေးကြော သိမ်းပြုပီး ရေနွေးကြမ်းခွက်ကလေး သူ့အတွက်ယူလာပေးပီး ကုတင်ဘေးက ပြူတင်း
ပေါက်ဘောင်ပေါ်တင်ထားပေးလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက်တော့ ကျနော် ဟိုနားထိုင်လိုက် ဒီနားရပ်လိုက်ဖြစ်နေပီ။ ဘယ်ကနေဘယ်လို ဇာတ်လမ်းစရမှန်းမသိဘူးရယ်လေ ဟီး။ တကယ်ပြောတာ လူက စိတ်လှုပ်ရှားနေတာဗျ။ ဟာ! သောက်ရူးနင့်ကို ခံချင်လို့ ဒီအထိလို်က်လာတာ တက်အုပ်ပစ်လိုက် လို့ ခင်ဗျားတို့ပြောချင်နေကြလိမ့်မယ်။ ဟုတ်တာတော့ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ပြောခဲ့သလို သမီးရည်းစား
မဟုတ်ဘာမဟုတ်ကြီးဆိုတော့ လူနုံလူအ လေး မောင်ချမ်းဘယ်က စရမှန်းကိုမသိတာဟီဟိ။ ကုလားထိုင်လေးတစ်လုံးဆွဲယူလိုက်ပီး သူအိပ်နေတဲ့ ကုတင်ဘေးမှာ ခပ်တည်တည်နဲ့ထိုင်ပီး သူ့ကို နွားပြာကြီးအောက်သွားမရှိဆိုသလို ဟီးဟီးဆိုပီးရယ်ပြနေမိတယ်။ (မျက်စိထဲမြင်ကြည့်ကြစမ်းပါ ဘယ်လောက်ပေါတောတောနိုင်လိုက်သလဲလို့ခွိ) ဒင်းကတော့ ခပ်တည်တည်ရယ်။ အဲ့လို သောင်တင်ရေမကျအခြေနေ
ကြီးကနေ ခဏနေတော့ အလင်းရောင်ပျောက်သွားတယ်။(ဆောင်းတွင်းဖက်ဆိုတော့ နေ့လည်၃နာရီကျော်ရင်ကိုမှောင်ပီ) ညောင်းလာတယ် ရေချိုးချင်တယ် အကိုရာတဲ့။ အဲ့လိုမျိုးလှမ်းပြောလာတော့ ကျနော် နည်းနည်းရင်ထိတ်သွားတယ်။ ကျနော့်အောက်ဆုံးထပ်က ရေချိုးခန်းအိမ်သာ မရှိဘူး။ ဒုတိယထပ်က ကျောင်းသူ၂ယောက်(တရုတ်မနဲ့ကုလားဖြူမ) နဲ့သူတို့အထပ်မှာရှိတဲ့ ရေချိုးခန်းနဲ့ အိမ်သာကို တူတူရှဲရတာဆို
တော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲပေါ့။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျနော့်ရေချိုးခန်း၀တ်စုံကို သူ့ကို၀တ်ခိုင်းလိုက်ပီး လူအလစ်မှာ အပေါ်ထပ်ကို အသာလေးခေါ်သွားလိုက်တယ်။ မီးဖွင့်၊ ရေနွေးပူပူလေးနဲ့ ရေပန်းလေးဖွင့်ပေးပီး ကဲ!ဟော့ဒီစင် ပေါ်က ခေါင်းလျှောက်ရည် ဆပ်ပြာရည်တွေက အကို့ဟာ ယူသုံးလိုက်ဆိုပီး ပြန်ထွက်မလို့လုပ်တော့ ဟင့်အင်း! ကြောက်တယ် တစ်ယောက်ထဲမချိုးရဲဘူးတဲ့။ မောင်ချမ်းကို ကလည်း အဖော်သိပ်မလုပ်ပေးချင်ဘူးဆိုတော့ကာ
အင်း.. ပီးကော ဆိုပီး တံခါးကို အတွင်းကနေလော့ခ်ချပီး ကျောပေးသလိုလိုဘာလိုလိုလုပ်ရင်းစောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။
ဖင်တုံးလုံးလေးကို မသိမသာတစ်မျိုး၊ သိသိသာသာတစ်မျိုးလှမ်းရှိုးရင်း တဏှာစိတ်က ငယ်ထိပ်တက်နေပီဆရာတို့ရေဖူးးးး
အားလုံးပီးစီးပီဆိုတော့မှ အသာလေးလက်ဆွဲခေါ်ပီး အောက်ထပ်က ကျနော့်အခန်းထဲခပ်သုတ်သုတ်လေးပြန်၀င်လာခဲ့ကြတယ်။ မင့်ဟာက ဘာလို့အဲ့လိုခိုးကြောင်ခိုး၀ှက်တွေလုပ်နေရတာလဲလို့မေးချင်နေပီမလား။ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး။ ရှက််လို့ပါဗျာ။ ကျောင်းသားဖြစ်ဖြစ်ကျောင်းသူဖြစ်ဖြစ် ကိုယ့်အဖော်ကိုယ်ခေါ်ပီး အုပ်တာ ဘာဆန်းတာလိုက်လို့ဟီး။ ဒါပေမယ့် ကျနော်က ပြုံးစိစိအကြည့်ခံရမှာရှက်လို့ဗျ။
ကျနော်ပြောခဲ့ဖူးသလိုပဲ အော၀တ္ထုတွေလျှောက်ရေးနေပေမယ့် တကယ့်လောက က မောင်ချမ်းကို က အရှက်အကြောက်အင်မတန်ကြီးတာကလား။ သူများအမြင်မှာဗျိုင်းကောင်းကျောက်ဖိကလေးကိုးဟိ။ တချို့ကောင်တွေကောင်မတွေဆို ကိုယ့်အခန်းမှာကိုယ် ဘဲတွေ၊စော်တွေခေါ်အုပ်ကြတာ အိုးရက်စ်၊အား ဟားဒါး ဘာညာကွိကွတွေ ဆူညံနေတာ အတိုင်းသားကြားနေရတယ်။ သောက်ရှက်ကိုမရှိကြဘူးဗျ။ ဒီလူတွေကြားထဲ သိက္ခာတော်ရ
ဆရာတော်ကြီးလိုလိုဘာလိုလို လုပ်ထားတာဆိုတော့ ဟီး ရှက်သလိုလိုဘာလိုလိုဖြစ်နေလို့ ပုန်းရှိုးကွယ်ရှိုးဖြစ်နေတာဗျ။
အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ မရတော့ဘူးရယ်။
ရေချိုးတက်လာစ မွှေးတေးတေးကိုယ်လုံးလေး အ၀တ်အစားတွေလဲပီးကာစ ကုတင်ပေါ်အတက်မှာ အနောက်ကနေသိုင်းဖက်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ကျနော်သာ လူမဟုတ်ဘူး နွားသိုးကြီးသာဆို ၀ပ်ထရိန်းးး ဆိုပီး မြည်သံထွက်လာမလားပဲဟီး။ အဲ့မှာ ၂ယောက်သားလုံးထွေးပီး ကုတင်ပေါ်လဲကျသွားရော။ လုံးနေရင်း သူကအောက်က ကျနော်က အပေါ်ကဖိထားရင်း နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးကို အတင်းစုပ်နမ်းပစ်လိုက်မိတယ်။ သူကလည်း မရုန်းတဲ့အပြင်
အားပါးတရကျနော့်ဂုတ်ပိုးတွေကိုသိုင်းဖက်ပီး ပြန်နမ်းတယ်။ ရေလည်ကြမ်းကုန်တာဆရာတို့ရေ။ သူ၀တ်ထားတဲ့ တီရှပ်ကလေးကို အသာလှန်တင်လိုက်တော့ အောက်က ဘာမှကိုမ၀တ်ထားတာ ချိုဗူးအိထွားထွားကြီးက မီးရောင်အောင်မှာဘွားကနဲပဲ။ အားရပါးရကို လက်၂ဖက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ချေမွှပစ်လိုက်တယ်။ အကိုရာ! ဆိုပီး ရင်လေးကော့တက်လာတယ်။ အောင့်ထားတာတွေက များနေပီဆိုတော့ကာ အချိန်မဆွဲတော့ဘူး။ ညီမလေးရဲ့အောက်က ဂွမ်းခံဘောင်းဘီရှည်
အနီရဲရဲလေးကိုအတင်းဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ (သူလည်းအလိုက်သတိနဲ့ဖင်ကြွပေးရှာပါတယ်) ဘောင်းဘီရှည်ကော အတွင်းခံပင်တီလေးပါ လိပ်ပီးပါလာတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်၊ ချိုဗူးတွေကို လက်နဲ့ဆုပ်ချေကစားနေရာကနေ၊ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို စမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရည်တွေစို့နေပီ။ အဲ့ဒီမှာ ကျနော် သေသေချာချာတောင် မပျိုးဖြစ်တော့ပဲ ၀တ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ဒုံးပျံက သောက်ရမ်းတင်းမာနီရဲထားပီ။ ညီမလေးက ရင်ဖိုနေတဲ့
မျက်နာလေးနဲ့ ဖြောင်းကနဲထွက်ကျလာတဲ့ ကျနော့်ဒုံးပျံကို အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ထားရင်း မော့ကြည့်နေတယ်။ ကဲ!ကြာပါတယ် လာထားဆိုပီး အဖုတ်၀မှာတေ့ထားလိုက်တယ်။ အထည့်ခံရတော့မယ်ဆိုတာ သိနေတဲ့ ညီမလေးက မျက်နာလေးရှုံ့ပီး မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားတယ်။ အားနဲ့ဖိထည့်ပစ်လိုက်တော့ စီးစီးပိုင်ပိုင်ပဲ၀င်သွားတယ်။ ရေလည်ကြပ်ပီးစီးနေတာဗျာ။ အသွင်းအထုတ်တွေဘာတွေလုပ်မနေဘူး။ တစ်ခါထဲတဆုံးထည့်ပစ်လိုက်တာ။ လူကိုအံမနည်းကြိတ်ထားရတယ်။
ဆီးခုံခြင်းထိသွားတော့မှ ချိုဗူး၂လုံးကို စုံကိုင်ထားရင်း ပြန်ထုတ်တယ်၊ပြန်သွင်းတယ်။ ပြန်ထုတ်တယ်၊ပြန်သွင်းတယ်။ ထုတ်တယ်၊သွင်းတယ်။ ၄-၅ချက် ၁၀ချက် ၁၁-၁၂ ... ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံးတုန်သွားတယ်။ တင်ပါးတွေခွက်သွားတဲ့အထိညှစ်လိုက်မိတယ်။ ဘာမှန်းကိုမသိလိုက်ပဲ သုတ်ရည်ပူပူတွေပန်းထည့်လိုက်မိတယ်။ ဟာကွာ .. သွားပါပီဆိုပီး အဲ့ဒီတော့မှသတိထားလိုက်မိတယ်။ ဟားဟား  ဘာမှတောင်မလုပ်ရသေးဘူး ပီးသွားတာလေ။
ကောင်းကြသေးရဲ့လားဆရာတို့ရယ်။ ဆောင့်ဖို့နေနေသာသာ၊ ဘာမှမလုပ်ရသေးဘူး။ ပန်းထွက်ကုန်ပီဟီးးး။
ညီမလေးရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်လျှက် အိပ်ချလိုက်ရင်း တစ်ကိုယ်လုံး တသိမ့်သိမ့်တုန်ခါသွားတဲ့ အော်ရယ်နေမိတယ်ဗျာ။
အောက်က ကျနော့်ညီမလေးကတော့ တောင့်တောင့်လေးငြိမ်ခံနေရင်း စိတ်ပျက်သွားရှာတယ်။ ကိုင်း ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲဗျာ။ ဒီနေရာမှာ ကိုယ်တွေ့မဟုတ်ပဲ အောဇာတ်လမ်းဆို ရေလည် လှန်ပြန်နေအောင် ဆက်ဆံကြပါတယ်ဆိုပီး လျှောက်ရေးပီပေါ့။ ဟုတ်ပါတယ် ကျနော်လူပျိုပေါက်ကလေးမဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် မိန်းမနဲ့သေချာမဆက်ဆံတာက ကြာလှပီလေ။ ပီးတော့ စိတ်တအားလှုပ်ရှားနေတာ။ စိတ်တအားထနေတာကို သတိမမူမိတော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်မထိန်းလိုက်နိုင်ခင်မှာ
တပ်ထွက်ကြီး(တပ်ကြပ်ကြီးရဲ့ဘော်ဒါဟီးဟီး) ဖြစ်သွားတယ်။ လူလည်း ဖိုးသိုးဖတ်သပ်ကြီးဗျာ။ အားမလိုအားမရ။ ညီမလေးခမျာလည်း အသေအကြေအားခဲထားရှာမှာ ခုတော့ သွားရှာပါပေါ့လားဟီး။ ပန်းထုတ်ပစ်တဲ့ဟာတွေက ဒလောဟောဗျ။ (နှစ်ချို့၀ိုင်တွေဟဲဟဲ) အသာလေး တစ်ရှူးစလေးခံပီးမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ရတယ်။ သူ့ဟာလေးကိုလည်း သေသေချာချာသုတ်ပေး၊ ကိုယ့်ဖာကိုယ်လည်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်.. ရှက်ရှက်နဲ့ဘောင်းဘီတွေဘာတွေပြန်၀တ်(သူကတော့ ဘာမှပြန်မ၀တ်ပဲ
စောင်ဆွဲခြုံပီး ခွေအိပ်နေတယ်) ကျနော်လည်း ဘာပြောရမှန်းသိတော့ နဖူးလေးမွှေး၊ပါးလေးမွှေးရင်း သူ့ကို ခွပီးဖက်ထားပေးရင်း ၂ယောက်သားငြိမ်ငြိမ်လေးအိပ်နေရာက အိပ်ပျော်သွားကြတယ်။
ည၈နာရီလောက်ရောက်တော့ ဆတ်ကနဲပြန်နိုးလာတယ်။
လူက ခဏမှိန်းလိုက်ရတော့ လန်းလန်းဆန်းဆန်းဖြစ်သွားပီ။ အိပ်ယာထဲကထ အခန်းထဲက ဘေစင်မှာ မျက်နာသစ်၊သွားတိုက်၊ ရေအေးအေးတစ်ခွက်သောက်နေတဲ့ အချိန် ညီမလေးလည်း ပြန်နိုးလာတယ်။ ရေဆာတယ်တဲ့။ ရေတစ်ခွက်တိုက်လိုက်တယ်။ ရေသောက်ပီးတော့ ကျနော့်ပေါင်ကြားကို လှမ်းကြည့်နေတာတွေ့တော့ ခပ်တည်တည်နဲ့ ဘောင်းဘီလျှောချပီး သူကြည့်နေတဲ့ဟာကို ပြလိုက်တယ်။ ငေါက်တောက်ရမ်းတမ်းနဲ့ အနီရဲရဲဒုံးပျံလေဟီး။
ချာဂျင်ပြန်ပြည့်ထားပီဆိုတော့ မတ်နေတာပဲ။ ကျနော့်ဒုံးပျံကို ငေးကြည့်ရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို လျှာနဲ့သပ်နေတယ်။ အသာလေး အရှေ့တစ်လှမ်းတိုးပီး ခါးကော့ပေးလိုက်တော့ အလိုလို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ လာဆုပ်ကိုင်လာတယ်။ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ကလေးတွေ လုပ်ပေးလာတယ်။ ဘယ်ရမလဲဗျာ။ သူ့အိမ်မှာ တုံးက ကျနော်သူ့အဖုတ်လျှက်ထားပေးပီးလေ။ ခုသူ့အလှည့်ပေါ့။ ခါးကို ပိုပီးကော့ပစ်လိုက်တယ်။ မျက်နာလေးနား ဒုံးပျံကြီးကပ်လာတယ်။ တစ်ချက်မော့ကြည့်တယ်။
နောက်တော့ ဘာမှမပြောတော့ဘူး။ နှုတ်ခမ်း၂လွှာထဲ ထိပ်ဖူးကို ညှပ်ပီးစုပ်တော့တာပါပဲ။ ခုမှ အရသာကို အားရပါးရခံစားရတော့တာဗျို့။ ကောင်းချက်။ ငုံထားရင်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ပေးလာတော့ အရှိန်တက်လာပီ။ ကုတင်ပေါ်ခြေထောက်တစ်ချောင်းတင်၊ ကြမ်းပြင်ပေါ်တစ်ချောင်းထောက်ထားရင်း သူ့ခေါင်းလေးကို လက်၂ဖက်နဲ့ထိန်းရင်း ပါးစပ်ထဲကို ကော့ကော့ပီးသွင်းတော့တာပေါ့။ တစ်ချက်တစ်ချက် အရှိန်လွန်လွန်သွားတဲ့ အခါ အသက်ရှူမ၀ရှာလို့နေမယ်။ နည်းနည်းရုန်းချင်တယ်။
ကျနော်ကလည်း ခေါင်းကိုလက်၂ဖက်နဲ့ ညှပ်ထားတာမလွှတ်ပေးဘူး(လူယုတ်မာကြီးပါဗျာဟီး) အဲ့ဒီမှာ အရှိိန်လွန်လွန်သွားတာ ဘယ်လောက်ထိဖြစ်သွားလဲဆို ဒုံးပျံအချောင်းရှည်ကြီး ဆုံးခါနီးအထိထိုးထည့်ပစ်လိုက်တော့ အာခေါင်ထိရောက်ပီး အဟွတ်အဟွတ် အော့ေဝါ့ ဆိုပီး အန်ချင်သလိုဖြစ်သွားတော့မှ ဟယ်! လက်လွန်ကုန်ပီဆိုပီး ဆွဲထုတ်လိုက်ရတယ်။
ရင်ဘတ်ကို လက်ကလေးနဲ့ဖိပီး ကျနော့်ပေါင်ကို လက်သီးဆုပ်ကလေးနဲ့ထုရင်း .. အဟွတ်အဟွတ်ဖြစ်နေရှာတယ်။ အကို! ရှင်အရမ်းဆိုးတယ်သိလား တဲ့ မျက်ရည်လေး၀ိုင်းလို့ ကျနော့်ကို ငိုမဲ့မဲ့ပြောတော့မှ သနားသွားတယ်။ အသာလေးအိပ်ယာပေါ်တက်ပီး စောင်တွေကိုဆွဲလှပ်၊ ပေါင်ကြားထဲဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင် အဖုတ်၀မှာတေ့ပီး ဒုံးပျံကိုဖိသွင်းလိုက်တယ်။ တဇွိဇွိအရသာနဲ့အတူ ထစ်ကနဲထစ်ကနဲဖြစ်ရင်း ၀င်သွားတယ်။ အသက်ကိုမှန်မှန်ရှူသွင်းရင်း တစ်ချက်ချင်းအသွင်းအထုတ်မှန်မှန်လေး
လုပ်နေတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ပထမတစ်ခါလိုမဟုတ်တော့ဘူး။ သွေးအေးအေးနဲ့ (ဘကြီးထောင်လို) ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့်ခံစားတော့တာ။ ညီမလေးခမျာ ပထမတော့ အံကြိတ်ခံရှာပါသေးတယ်။ နောက်ပိုင်း လူဆိုးကြီး ေ၀သာလီချမ်းကိုရဲ့ ပြင်းထန်တဲ့ဆောင့်ချက်တွေက မာန်ပါလေပီဆိုတော့ကာ အမေ့.. အကိုရယ်..ဖြေးဖြေး..ဟာ..ဟာ.. မရတော့ဘူး.. မရတော့ဘူးဆိုပီး အော်ဟစ်သောင်းကျန်းလာတော့တာပေါ့။ (အဲ့ဒီမရတော့ဘူး မရတော့ဘူးလို့အော်သံကြားရင် အသေသာ ပိတ်ဆောင့်ပစ်လိုက် အဖုတ်ကလေး
အတွင်းသားတွေက ရှုံ့ပွရှုံှု့ပွဖြစ်လာပီး အတင်းဆွဲညှစ်လာလိမ့်မယ် ဆိုလိုတာက သူပီးချင်တာကို မခံနိုင်တော့ပဲ ကယောင်ကတမ်း မရတော့ဘူး မရတော့ဘူးလို့ လျှောက်အော်တာမှန်း ကျနော်ရိပ်မိလိုက်တယ်) ပထမ လေးလေးမှန်မှန်၅မိနစ်လောက်ပဲဆောင့်နေရာက အရှိန်ရလာတော့ ဆက်တိုက် အသားကုန်ဗျင်းတော့တာ မိနစ်၂၀လောက်ကြာမယ်ထင်တယ်။ ကျနော်လည်း မအောင့်နိုင်တော့ပဲ ပန်းထုတ်ရင်းပီးသွားရော။ ဇီးရိုးဒီဂရီလောက်ပဲရှိတော့တဲ့ အပူချိန်မှာ လူကိုအိုက်လွန်းလို့ အ၀တ်မကပ်တော့ဘူးဟီဟိ။
ဖင်တုံးလုံးချွတ်ပီး ၂ယောက်သားဖက်လို့ငြိမ်ကျသွားကြတယ်။
အဲ့ဒီမှာ အိပ်နေတဲ့ မြွေနဂါးနိုးလာတော့တာပဲ။
ခဏမှိန်းလိုက်။ ပြန်ထလိုက် ထပ်ဗျင်းလိုက်။ ရေထသောက်လိုက်။ ပြန်အိပ်လိုက်။ ထပ်အုပ်လိုက်။ မိုးကိုလင်းတဲ့အထိပဲ ဟီး။ နောက်ဆုံးတစ်ခါဆို သနားစရာလေးဗျာ။ ကျနော်သူ့ကို ကုတင်ဇောင်းမှာ ပေါင်၂ချောင်းဖြဲခိုင်းထားပီး အသေအုပ်နေတဲ့အချိန် အကို! ခဏလေးရပ်ပေးပါ ခဏလေးရပ်ပေးပါဆိုပီး အတင်းတောင်းပန်လို့ရပ်ပေးလိုက်တော့ ညီမလေးသေတော့မယ် ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူးတဲ့ နှလုံးခုန်သံတွေက တအားမြန်နေတာ။ (အမှန်ကဆက်တိုက်ဆက်တိုက်ပီးလွန်းလို့ဖြစ်တာဗျ) အဲ့ဒီတော့မှဒီပိုဇေရှင်နဲ့ဆို
ငါတော့ လူသတ်မှုဖြစ်တော့မယ် ဆိုပီး  အသာလေး ဘေးတိုက်ခွေအိပ်ခိုင်းပီး ဖင်တစ်ခြမ်းဆွဲမ တစ်ချက်ချင်းဆောင့်တဲ့ အနေအထားနဲ့ မှိန်းပီးဆက်ဆော်ရတော့တာ။ သူလည်း မှိန်းပီးဇိမ်ယူလို့ရတာပေါ့လေ။ ဒါနဲ့ပဲ နောက်တနေ့ရောက်သွားရော။ သူက နောက်တစ်ညထပ်မအိပ်နိုင်ဘူးလေ။ တနင်းလာမနက် လက်ချာရှိတယ်တဲ့။ နေ့လည်ရထားနဲ့ပြန်လိုက်မှရမှာ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တောင်နဲ့မြှောက်ဖြစ်နေတော့ မလွယ်ပါဘူးဗျာ။ စိတ်ညစ်စရာကောင်းတယ်။ ၀အောင်လင်အောင်တောင် မအုပ်လိုက်ရပဲပြန်တော့မယ်ဆိုတော့
ဟာတာတာကြီး။ ပိုဇေရှင်တောင် မစုံသေးဘူးအဟီး။
မနက်၁၀နာရီလောက်နေတော့ မနက်စာကျေွး၊ သူ့အထုပ်အပိုးတွေပြင်ပေးပီးတော့ ကျနော်ရေခဏပြေးချိုးလိုက်သေးတယ်။ ရေချိုးတက်လာတော့ သူ့အရှေ့မှ ရေချိုးခန်း၀တ်စုံ ခါးကကြိုးကိုဖြေပြလိုက်တော့ တောင်မတ်နေတဲ့ဟာကြီးက ထွက်ကျလာပြန်တယ်။ အဲ့ဒီကြီးကိုငေးပီး ဟင်းးး ကနဲသက်ပြင်းချ .. ဘာလုပ်ပေးရမလဲ စုပ်ပေးမယ်ပီးလိုက်တဲ့။ ဟင့်အင်း! တစ်ကြောင်းထပ်ဆွဲမယ်လို့ခွိ။ ဘာမှမပြောရှာပါဘူး။ သဘောပါဆိုတဲ့ အမူအရာနဲ့ ခေါင်းငုံ့နေတယ်။ အဖုတ်နဲ့ဒုံးပျံက သိပ်အကြောင်းမသိသေးတော့
သိပ်သောင်းကျန်းလို့မဖြစ်သေးတော့ကာ အသာလေး လှေကြီးထိုးရိုးရိုးနဲ့ တစ်ကြောင်းခပ်သုတ်သုတ်ဆွဲပီး မြန်မြန်ပီးလိုက်တယ်။ အားတော့သိပ်မရလိုက်ဘူး။ ဘူတာရုံလိုက်ပို့တော့ ကျနော့်ကို မခွဲချင်တဲ့ငိုမဲ့မဲ့မျက်နာလေးနဲ့ ရထားပေါ်ပါသွားရှာတယ်။ စိတ်တော့ ထိခိုက်တယ်ဗျာ။ အေ၀းကြီးကလာပီး ကျနော်လုပ်သမျှလာခံ၊ ခုတော့လည်း တစ်ယောက်ထဲမျက်နာငယ်လေးနဲ့ အေ၀းကြီးပြန်သွားရှာပီ။ ကျနော်လည်း အဆောင်ပြန်လာပီး ထမင်းတစ်နပ်၀၀စားပီး ထိုးအိပ်ပစ်လိုက်တယ်။ တရေးနိုးလာတော့ ညနေစောင်းနေပီ။ ညီမလေးကိုဖုန်း
ခေါ်လိုက်တော့ ကြားက ဘူတာတစ်ခုမယ်(သူ့မြို့ဖက်ကိုဆက်သွားဖို့) ရထားနောက်တစ်စင်းပြောင်းစီးဖို့ထိုင်စောင့်နေတယ်တဲ့။ ရင်ထဲမှာ နင့်ကနဲဖြစ်သွားတယ်။ ကော့လှန်နေအောင်အေးတဲ့ ရာသီဥတုမှုန်မှိုင်းမှိုင်းကြီးမှာ တစ်ညလုံးကျနော်အုပ်ထားပေးတဲ့ ဒဏ်နဲ့ ငုတ်တုတ်လေးထိုင်နေရှာမယ့် ပုံစံလေးကို မြင်နေမိတာကိုးဗျ။ ဒါနဲ့ဖုန်းကို မချပဲဆက်တိုက်စကားတွေပြောပေးနေမိတယ်။ လမ်းတလျှောက် နောက်ဆုံးသူ့အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့ အထိပဲ။
နောက်ရက်တွေကြတော့ အလွမ်းသယ်ကြတာပေါ့ဗျာ။
မ၀သေးဘူး ဘယ်လိုထပ်တွေ့ကြမလဲဘာညာပေါ့။ သူကလည်း အုပ်ခဲ့သမျှအဖြစ်အပျက်တွေကို ဟာသလေးနှောကျနော်စမြုံ့ပြန်တဲ့ အခါတိုင်း အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုက် အကိုကွာ! အာကွာ! ရှက်တယ် တော်ဘီ ဘာညာဆိုပီး ဟန်အမူရာလေးပိုလို့ပေါ့လေ။ အဲ့ဒီမှာသိပ်မကြာလိုက်ဘူး။ ဒီဇင်ဘာပိတ်ရက်ရှည်ရောက်လာတော့တာပဲ။ ပိတ်ရက်တွေနီးလာလေလေ ကျနော်တို့၂ယောက်လုံးရင်အခုန်မြန်လေလေပေါ့ဗျာ။ ပုံမှန်ဒီဇင်ဘာလဆို သူက အိမ်ပြန်နေကြတဲ့။ ဒီနှစ်တော့ မပြန်ဘူးဆိုပဲ။ သူနဲ့တူတူအိမ်ငှါးနေတဲ့ အဖြူမ၂ယောက်က သူတို့
ထုံးစံအရ ခရစ္စမတ်အမှီ အိမ်ပြန်ကြမယ်ဆိုတော့ ညီမလေးတစ်ယောက်ထဲကျန်ရစ်ခဲ့တော့မှာလေ။ သူက အစီအစဉ်တွေဆွဲနေပီ။ အကိုလာခဲ့ ကျမဆီတဲ့။ အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေ၊ အစိမ်းရောင်လွင်ပြင်တွေ၊ ဆိုက်ပရက်စ်ပင်တောအုပ်တွေရှိတဲ့ တောင်ကုန်းတွေဖက် ခြေလျင်တူတူသွားကြရအောင်တဲ့။ တစ်အိမ်လုံးမှာလည်း ညီမလေးတစ်ယောက်ထဲကျန်ခဲ့မှာဆိုတော့ ကြောက်တယ်တဲ့ဟီဟိ။ ကျနော့်မလဲ သိပ်မသွားချင်ရှာဘူး တစ်ရက်တစ်ရက် ပိတ်ရက်မြန်မြန်ရောက်ပါစေ ဆိုပီး ဆုတောင်းနေရတာဟီး။ ဘူတာရုံအိုလေးရှိတဲ့ မှုန်ကုတ်ကုတ်မြို့ကလေး
ထဲမှာ ဆံပင်ဂုတ်၀ဲမလေး ကျနော့်ကို မျှော်နေပီဆိုတာ သိနေရတော့ အလိုလိုကို အထုပ်အပိုးတွေပြင်ပီး ခြေတကြွကြွပေါ့။
ဒီဇင်ဘာကျောင်းပိတ်ရက်စစချင်းနေ့ ေ၀လီေ၀လင်းမှာ အီဖေကိုယ်မောင်ချမ်း လက်ဆွဲအိတ်အနက်ရောင်လေးဆွဲ၊ကျောပိုးအိတ်အစိမ်းရောင်လေးလွယ်လို့ ဘူတာရုံကိုဒိုးတော့တာပဲဗျို့။
မှတ်မှတ်ရရ ပြဿနာကတက်လိုက်သေးတယ်။ ကြို၀ယ်ထားတဲ့ ရထားလက်မှတ်က လက်မှတ်ထုတ်ပေးတဲ့စက်မှာ ထုတ်မရဘူးဗျာ ခွီးး။ ဘာလို့ထုတ်မရတာလဲဆိုတော့ အဲ့ဒီလက်မှတ်က ညီမလေး၀ယ်ထားပေးတာလေဟီး။ လက်မှတ်၀ယ်စဉ်က ပက်ဆံပေးထားတဲ့ ခရက်ဒစ်ကဒ်ကို စက်ထဲ
ထိုးထည့်လိုက်မှ လက်မှတ်ကထွက်လာတာမျိုး၊ တခြားကဒ်နဲ့ဆို လက်မှတ်ထုတ်မပေးဘူးတဲ့။ ကိုယ်ကလည်းမသိဘူးရယ်လေ။ မနက်စောစောစီးစီး ပြဿနာက အဲ့လိုစတက်တော့တာ။ ညီမလေးက ဘာလို့လက်မှတ်၀ယ်ပေးတာတုံးဆိုတော့ကာ ခင်ညားတို့ညီလေးမောင်ချမ်းက အဲ့ဒီတုံးက ငမွဲကိုး
(ခုလည်းထူးမခြားနားပါပဲဗျာ) သူက ကိုယ်ငမွဲမှန်းသိနေတော့ကာ သနားလို့ရထားလက်မှတ်၀ယ်ပေးရှာတာပါ။ ဒါနဲ့ခွကျနေတော့ကာ မထူးပါဘူးကွာ ဆိုပီး ချက်ချင်းနောက်ထပ်ရထားလက်မှတ်တစ်စောင်ကောက်၀ယ်လိုက်ရတယ်။ (အဲဒီလက်မှတ်ဖိုးသူပြန်ပေးတယ်၊ကိုယ်ကလည်းသောက်ရှက်မရှိတော့ ယူတာပေါ့ဟီးဟီး)
စောစောစီးစီး ဘူပိတ်ချက်ပြောပါတယ်။
လမ်းမှာလည်း ရထားတွေက ဟိုပြောင်းဒီပြောင်းနဲ့ဆိုတော့ စိတ်က စနိုးစနှောင့်နဲ့ တယ်မကြည်ချင်ဘူးဗျာ။ (နောက်ပိုင်းအကြိမ်ကြိမ် ဖြစ်လာတော့မှ မျက်စိမှိတ်ပီး စီးတောင်ရောက်ပါတယ်ဖြစ်လာတာဟိဟိ)
မနက်ခင်း၁၀နာရီလောက်မှာ ညီမလေးရှိတဲ့ တောမြို့လေးက ဘူတာရုံအိုလေးကို ရထားဆိုက်သွားတယ်။ ကျနော်မှတ်မိနေတာက အဲ့ဒီနေ့က နေရောင်ခြည်နွေးနွေးလေးတွေ ဖြာကျလို့ ရာသီဥတုအင်မတန်သာယာတယ်ပေါ့ဗျာ။ ထုံးစံအတိုင်းရထားက ဆက်ထွက်သွားတယ်။ ကျနော်ညီမလေးကို ဘူတာရုံကလေးထဲမှာ ရှာကြည့်တာ
မတွေ့ဘူး။ ဒါနဲ့ ဘူတာအပြင်ဖက်ထွက်လာပီး အိတ်တွေကို ခဏချ စီးကရက်တစ်လိပ်လောက်ကောက်ဖွာနေလိုက်တယ်။ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ကုလားဖြူအဘိုးကြီးတစ်ယောက်က တက္ကသိုလ်ကိုသွားချင်ရင် ဒီနေရာမှာဆိုက်လာမယ့် ဘတ်စ်ကားကို စီးရင်ရောက်တယ်လို့ (ဒီမြို့မှာက နိုင်ငံခြားသားဆိုရင် ကျောင်းသားမှန်းအလိုလိုသိတာကိုး)
လာပြောလို့ ခေါင်းငြိမ့်ပြနေတုံး ဘတ်စ်ကားဆိုက်လာတယ်။ ဘတ်စ်ကားပေါ်က ဂုဏ်သရေ ရှိအမျိုးသမီးလေးက ခပ်တည်တည်နဲ့ဆင်းလာတယ်ဗျို့။ ဂုဏ်သရေရှိ အမျိုးသမီးလေးဆိုတာ ညီမလေးကိုပြောတာပါ။ ၀တ်ထားစားထားတာလေးကိုကြည့်ဦးလေဗျာ။ ကုတ်အင်းကျီအနက်၊အောက်က စတိုင်ပင်န်အနက်၊ လေဒီရှူးနဲ့ ကျော့ကျော့လေးရယ်။ ကိုင်းအနက်ရောင်
နဲ့ မျက်မှန်အကြည်လေးပါတပ်ထားတော့ ရေလည်ဂိုက်ဂိုက်လေးပေါ့။ မျက်နာက မရယ်မပြုံးနဲ့ ခပ်တည်တည်ရယ်။ (စိတ်ထဲမယ်တော့ ဒီကောင်ငါ့ကို အိမ်ရောက်ရင် အသေအုပ်မှာလားမသိဘူး ဟီဟိ ဆိုပီး အူမြူးနေမှာပါဗျာ မသိတာလိုက်လို့ခွိ)
ဘတ်စ်ကားပေါ်ရောက်တော့ ကားမောင်းတဲ့ ဒရိုင်ဘာ(အမျိုးသမီး)က နင်တို့က မောင်နှမလား ဘာညာနဲ့မေးနေသေးတယ်။ မြို့က ခပ်သေးသေးရယ်ဆိုတော့ အချင်းချင်းလည်းရင်းနှီးနေကြတာလားဘာလားမသိဘူး။
ဘတ်စ်ကားစီးရတာလည်း ဘာမှမကြာလိုက်ပါဘူး ငါးမိနစ်ဆယ်မိနစ်ပေါ့ မြို့ထဲကိုဖြတ်ပီးတာနဲ့ တက္ကသိုလ်၀န်းဖက်ရောက်လာတာပဲ၊ ညီမလေးတို့ရပ်ကွက်ဖက်ကိုဖြတ်တာနဲ့ ၂ယောက်သားကားပေါ်က ဆင်းလိုက်ကြတယ်။ ဒရိုင်ဘာအမျိုးသမီးက ဘိုင့်ရီ! ဒါလင် ဘာညာနဲ့ နှုတ်ဆက်ပီးဆက်မောင်းသွားတယ်။
ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်ကနေ သူ့အိမ်ကိုရောက်ဖို့ တောပန်းရိုင်းလေးနီနီဝါဝါလေးတွေပွင့်နေတဲ့ ပတ်၀န်းကျင်၊ ရေစီးသံ တဖျောဖျောနဲ့ မြောင်းကလေး၊ အနီရောင်အုတ်ကြွပ်မိုး အိမ်ကလေးတွေကို ကွေ့၀ိုက်ဖြတ်ကျော်ပီးသွားရင်း ကျနော် ငယ်ဘ၀ကိုပြန်ရောက်သွားသလိုခံစားနေရတယ်။ လက်တစ်ဖက်က ခရီးဆောင်အိတ်ကိုဆွဲ၊ နောက်တစ်ဖက်က ညီမလေးကို
လက်တွဲထားရင်း အလိုလိုအူမြူးလာတာဗျ။ ဟိုအရင်တစ်ခါကတွေ့ခဲ့တဲ့ အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေဆီသွားမယ်နော်၊ တောင်ကုန်းတွေဖက်ကိုကောသွားမှာမလား၊ မြို့အပြင်ဖက်က ဆင်ခြေလျှောလမ်းကလေးအတိုင်းထွက်ချသွားရင် ဘွားကနဲတွေ့ရမယ့် သစ်ရွက်အနီအဝါတွေကြွေကျနေတဲ့ တောအုပ်လေးတွေဆီကိုကော သွားကြမယ်နော် အစရှိသဖြင့် ကျနော်က
အူမြူးနေတဲ့လေသံနဲ့ တတွတ်တွတ်မေးလာသလောက် သူကတော့ အင်း!အဲ! နဲ့ ကျနော့်ကို မချိုမချဉ်ကြည့်ရင်း မပွင့်တပွင့်ရယ်။
အိမ်ရောက်သွားတော့ တံခါးဖွင့်ပီး ၀င်၀င်ချင်းမှာကို လူက စိတ်ထဲသရိုးသရီဖြစ်နေပီ (အုပ်ချင်နေတာကိုပြောပါတယ်ဟီး)
ဒါပေမယ့် သူ့ဘော်ဒါ ၂ယောက်ကကျောင်းပိတ်ရက်မို့ ပြန်သွားပီလား ရှိနေသေးတာလား မသေချာလေတော့ကာ ဘာမှမလုပ်ရဲသေးဘူး။ အပေါ်ဆုံးထပ်က သူ့အိပ်ခန်းလေးထဲရောက်ပီး အထုတ်အပိုးတွေချပီးတဲ့ အထိ ဘာမှမလှုပ်ရှားဖြစ်သေးဘူး။ တစ်အိမ်လုံးကလည်းတိတ်ဆိတ်နေတော့ကာ ညီမလေးရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကော ပြန်သွားကြပီလားလို့ စကားစ
လိုက်တော့ ဘာလုပ်မလို့တုံး ဟွန်း တဲ့။ ထမင်းဟင်းတွေနွေးထားမယ်၊ ရေချိုးချင်နေတာမလား မြန်မြန်ချိုးချေ ထမင်းစားမယ် မနက်ကထဲက ဘာမှစားမလာတာ ဗိုက်ဆာလာတယ်မလား လို့ ပြောရင်း ကျနော့်ကို ကျောပေးလို့ အိမ်နေရင်းအ၀တ်အစားတွေလဲ နေတယ်။ အပေါ်က ကုတ်အင်းကျီကိုချွတ် ဂွမ်းခံအင်းကျီလက်ရှည်လေးနဲ့လဲ၀တ်ပီးတော့၊ အောက်ကစတိုင်ပင်န်ကို
ချွတ်ချ၊ ဗီရိုတံခါးကိုဆွဲဖွင့်ပီး အိမ်နေရင်း၀တ်ဖို့ ဂွမ်းခံဘောင်းဘီအရှည်တစ်ထည်ကိုကုန်းကွကွလေး လှမ်းယူနေတာကို ကြည့်ရင်းစိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူးဗျာ။ သူ့ဟာက ဘောင်းဘီရှည်ချွတ်ချထားတော့(၀တ်ထားတဲ့အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးက ဂျီစတွင်းန်ဆိုတော့) ဖင်လုံးပြောင်ပြောင်လေးနဲ့ကုန်းပြထားသလိုဖြစ်နေတာကိုး။ လူကလေးက ခါးလေးကသိမ်သလောက်
ဖင်တုံးကြီးက ထွားထွားကြီး။ ထွားရတဲ့ကြားထဲအသားအရည်က တင်းပြောင်လွန်းတာမျိုးဆိုတော့ စဉ်းစားသာကြည့်ပေတော့ဆရာတို့ရာ။
ကျနော်တစ်ယောက် လေရဲ့အလျင်နဲ့အတူအဲ့ဒီဖင်တုံးကြီး အနောက်နားကို ၀ှစ်ကနဲနေအောင်ရောက်သွားတော့တာပေါ့။ ကုန်းကွကွမချောလေးရဲ့ဖင်ပြောင်ကြီးကို လက်ဖဝါး၂ဖက်နဲ့ပင့်ကိုင်လိုက်တော့ ဆတ်ကနဲခါးကိုမတ်လာတယ်။ ဟေ့လူ! ဆိုပီး ကျနော့်ကို တံတောင်ဆစ်နဲ့ နောက်ပြန်တွန်းထားရင်း ရေချိုးပါဆိုနေ၊ ထမင်းလေးဘာလေးတော့
အရင်စားကြရအောင်လေကွာတဲ့။ ကျနော်က သူ့ဂုတ်ပိုးလေးကို အားရပါးရမွှေးကြူရင်း ခပ်ဖွဖွလေးမနာအောင် သွားနဲ့ဖိကိုက်ရင်း ဆော့ကစားလိုက်တယ်။ လက်၂ဖက်ကလည်း ဂျိုင်းအောက်ကနေလျှိုပီး ချိုဗူး၂ခုကို အင်းကျီအပေါ်ကနေ ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ အဲ့လိုအနေအထားကနေ အောက်ကလည်း သူ့ဖင်ပြောင်ကြီးကို ဖုထစ်ထစ်ဖြစ်စပြုလာတဲ့ ကျနော့်
ဒုံးပျံ(မတင်းမပျော့) နဲ့ ၃-၄ချက်လောက် ကပ်ညှောင့်ကလေးညှောင့်လိုက်ရင်း
"ဟေ့အေး! ထမင်းဆာဘူး ဒီဟာပဲဆာတယ်" လို့ ချွဲပျစ်ပျစ်လေးညုတုတုသံနဲ့ပြောလိုက်မိတယ်
ညစ်တီးညစ်ပတ်ကပ်ချွဲလေး ချွဲလိုက်တော့ ညီမလေးတစ်ယောက် ဆူဆောင့်ဆောင့်လေးနဲ့ ကျနော့်ဖက်ကိုလှည့်ပီး မျက်နာချင်းဆိုင်လာတယ်ဗျ။
နှုတ်ခမ်းလေးစူတူတူနဲ့ စိတ်တိုချင်ယောင်ဆောင်နေပေမယ့် မျက်လုံးတွေက အရောင်တွေလက်လို့(ရမ္မက်ရောင်တွေတောက်တယ်ခေါ်မလားနော့်) ချက်ချင်းပဲ နှုတ်ခမ်းချင်းဂဟေဆက်ပစ်လိုက်တယ်။ အင့်! ကနဲမြည်သံနဲ့ ခြေဖျားလေးထောက်ပီးခေါင်းမော့လျှက်နဲ့အနမ်းခံရှာတယ်။
အငမ်းမရပဲ အတင်းစုပ်ထားပေးလိုက်တာ၃-၄မိနစ်လောက်ကြာမလားပဲ။ အနမ်းခံရတဲ့သူတော့မသိဘူး နမ်းတဲ့လူကျနော်တောင် အသက်ရှူရတာ မ၀သလိုဖြစ်လာမှ ခဏရပ်လိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်နဲ့ပင်တီလေးပေါ်ကနေ အဖုတ်ကလေးကိုရွရွပွတ်ကြည့်လိုက်တော့ စိုထိုင်းထိုင်းလေးဗျ။
ဒါနဲ့သေချာအောင်ဆိုပီး သားရည်ကြိုးလေးအသာဆွဲ ပင်တီအောက်ကိုလျှိုနှိုက်ပီး အင်ဂျင်၀ိုင်ဖမ်းတိုင်းလိုက်တော့ ချွဲကျိကျိဖြစ်နေပီ။ လယ်ဒီပဲ ကိုကို! ဆိုတဲ့အနေထား။ ဒါကတော့ ထုံးစံပါပဲဗျာ။ ပြောရရင် အဲ့ဒီလို နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းစုပ်နေရင်း ထွေးပွေ့ထားရုံကလေးနဲ့ကို ကျနော်ကိုယ်တိုင်လဲ
ရေလည် "တောင်" နေတာဗျ။ ဆိုလိုတာက တစ်ခါနှစ်ခါတွေ့ပီးသား အတွဲလေးဗျာ.. သေသေချာချာအားရကျေနပ်အောင် မလုပ်ဖူးသေးပေမယ့် အရသာခံပီး ချစ်ဖူးပီးပီဆိုတဲ့ အနေအထား။ ခုလိုနေ့မျိုး လွတ်လွတ်လပ်လပ်(ကျနော့် အဆောင်မှာလို ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ ဘယ်သူတံခါးလာခေါက်
မလဲကြောက်နေရတဲ့နေရာမဟုတ်) ၂ယောက်ထဲ တွေ့ကြတော့မယ်ဆိုတာကို ၂ပတ်၃ပတ်အလိုကထဲက ကြိုစိတ်ကူးယဉ် ရင်တဖိုဖိုဖြစ်ထားခဲ့ကြတာဆိုတော့ ဘူတာရုံမှာ သူလာကြိုကထဲက၊ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ ကထဲက၊ မှတ်တိုင်ကနေအိမ်ကိုလမ်းလျှောက်လာကထဲက ၂ယောက်စလုံးစိတ်လှုပ်
ရှားနေကြတာကိုး။ ကျနော့်စိတ်ထင် အဲ့လိုပြန်တွေ့ရတဲ့ အခြေနေမျိုးမှာ ဘယ်သူမှ သေသေချာချာ စိတ်ရှည်လက်ရှည် "ဖိုးပလေး" လုပ်စရာမလို(လုပ်လည်းမလုပ်)ကြဘူးထင်တာပဲ။ အဖုတ်ကိုစမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရည်ကရွှဲနစ်နေတာတွေ့တာနဲ့ ကျနော်လည်းကမန်းကတမ်းဆိုသလို သူ့ပင်တီ
လေးကို လျှောချပီး ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျနော့်ဂျင်းပင်န်ကိုလည်း ခပ်သုတ်သုတ်ချွတ်၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုပါ လုံးထွေးပီးချွတ်ချ၊ အပေါ်က စပို့ရှပ်ကိုဆွဲချွတ်နဲ့ ဗလုံးဗထွေးတွေ(ခုချိန်ပြန်တွေးကြည့်တာတောင် ရယ်ချင်တယ်)လုပ်နေတာ မသိရင် လူပျိုပေါက်ကလေး"မောင်မောင်ရဲ" "ကြီးမေ"
ကို သူ့အဖွားနဲ့အိမ်ဖော်မလေး အလစ်မှာ ၀ုန်းဒိုင်းကြဲခါနီး ဇာတ်၀င်ခန်းထဲက အတိုင်းပေါ့(အပေါ်မှာ မူးမူးနဲ့ရိ ထားတာလေးကို ခုလိုသူ့ဇာတ်လမ်းလေး ထည့်ကြော်ငြာပေးတော့ တဟီးဟီးနဲ့ ပျော်ပျော်ကြီးခွင့်လွှတ်လောက်ကရောဟဲဟဲ)
ကျနော်လည်း ဒုံးပျံနီနီကြီး တရမ်းရမ်းနဲ့ ဖင်တုံးလုံးဖြစ်သွားရော ညီမလေးကလည်း အောက်ပိုင်းဗလာ၊ အပေါ်ပိုင်းတစ်၀က်တစ်ပျက်အနေအထားဖြစ်နေပီ။
တစ်၀က်တစ်ပျက်ဆိုတာ အင်းကျီတွေအကုန်ချွတ်ပစ်လိုက်ပေမယ့် ဘရာတော့ မချွတ်သေးဘူး။ သူ့နို့ကြီးတွေ ကျနော်မြင်မှာရှက်နေတာလားမသိဘူး လက်ကလေးပိုက် ကုတင်ဇောင်းမှာ ခြေချထိုင်ပီး ဂရိ်ဒဏ္ဍာရီထဲကနတ်သားတစ်ပါးကို ကျောက်ဆစ်ထုထားသလို တောင့်တင်းကျစ်လစ်တဲ့ကိုယ်လုံး
(ဗိုက်တော့ယောင်ယောင်လေးပူနေတယ် အဲ့တလောက ဘီယာအသောက်များတာကိုးဟီဟိ ခုမပူတော့ဘူး) ထွားကြိုင်းတဲ့ အနီရဲရဲအတံကြီးက လေထဲမှာ ဒုံးပျံကြီးလိုထောင်လို့၊ ဂုတ်ထောက်နေတဲ့ ဆံပင်ရှည်တွေနဲ့ အရိုင်းဆန်နေတဲ့ သူ့ကိုကို အီဖေကိုယ် မောင်ချမ်း ကိုရင်ဖိုနေတဲ့ အကြည့်လေးတွေ
နဲ့ မဝံ့မရဲလေးရှက်၀ဲ၀ဲလေးကြည့်နေရှာတယ်ဗျ။ (မူးမူးနဲ့ကိုယ့်ဖာကိုယ် ဂုဏ်ဖော်နေတာ စိတ်ထဲမှာတော့ တထိတ်ထိတ်ပဲ ခင်ဗျားတို့ကတော့ ကျနော့်ကိုချစ်တော့ ငါတို့မောင်ချမ်း ဘာပေါပေါရပါတယ် ဆိုပေမယ့် တစ်ခုခုဆို နှိပ်မယ်ဆိုပီးချောင်းနေတဲ့လူတွေရှိတယ်ဟင်းဟင်း)
ဆံပင်ဂုတ်၀ဲနဲ့ညီမလေးက ကုတင်ဇောင်းမှာထိုင် ဘရာစီယာကိုမချွတ်သေးပဲ လက်ကလေးပိုက်လို့ သူ့ချိုဗူးတွေကို ကျနော်မြင်မှာပဲ ရှက်တာလိုလိုလုပ်နေပေမယ့်လို့ အောက်ပိုင်းက ဗလာ၊ အဖုတ်ကပြူးနေတာကြီး။
ဘာကိစ္စရှက်နေသေးတာလဲမသိပါဘူး အဖုတ်ကဖြင့် သေချာကြည့်လိုက်ရင် အရည်တွေတောက်တောက်ယိုနေတာဟီး။ လူနဲ့ချိုဗူးနဲ့မလိုက်ဘူးလို့ ကျနော် ခဏခဏ စနောက်လွန်းလို့များ ချွတ်ရမှာရှက်နေတာလားတော့မသိဘူးပေါ့လေ။ လိုရင်းကိုဆက်ပြောရအောင်ဗျာ။ မူးမူးနဲ့အာလူးဖုတ်တာ ဘေးရောက်
ရောက်ကုန်တယ်။ အဲ့ဒီမှာတင် ကျနော်က သောက်ရမ်းတင်းနေပီဆိုတော့ကာ သူ့ဘရာစီယာ မချွတ်ရသေးတာတွေဘာတွေ စိတ်မ၀င်စားတော့ဘူးဆရာတို့ရေ။ သူ့ကို ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်အနေအထားဖြစ်သွားအောင် တွန်းလှဲပစ်လိုက်တော့တာပဲ။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပဲ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို အုပ်မိုးလျှက်အနေ
အထားနဲ့ ပေါင်၂ချောင်းကြားဒူးထောက်ပီး တအားမာတင်းနေတဲ့ ကျနော့်ကောင်ကို လက်နဲ့ဖိချ၊ အရည်တွေစို့နေတဲ့ သူ့အဖုတ်ကလေးအ၀မှာ တေ့ပီးဖိသွင်းတော့တာပဲ။ အရင်းကနေကိုင်ထားလျှက်နဲ့ -စ်ကလေးမြုပ်ရုံတင် ဖိဖိသွင်းပီးဆော့ကစားလိုက်တာနဲ့တင် လူက အီဆိမ့်နေအောင်ဇိမ်တာဆရာတို့ရေ။
သူကလည်း ကျနော့်ဂုတ်ကို အတင်းခိုစီးထားရင်း အောက်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ်ကိုက်ရင်း ရေလည်ခံစားပြနေတာ။ ၂ယောက်စလုံးရေလည်ကောင်းနေတာပေါ့။ သူနာသွားမှာစိုးလို့ ခပ်ဆဆလေး ထိပ်ဖူးမြုပ်ရုံ ဆော့နေတာကို အားမရတော့လို့လားမသိဘူး အောက်ကနေ တစ်ချက်တစ်ချက်ကော့ပေးလာ
တယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ ကဲကွာ!ဆိုပီး အဆုံးထိထိုးသွင်းလိုက်တော့ ရှီး! ကျွတ်ကျွတ် ဆိုတဲ့ ညည်းသံလေးထွက်ကျလာတယ်။ ပူနွေးစိုအိတင်းကြပ်နေတဲ့ အခေါင်းထဲ ကျနော့်ဒုံးပျံက ထိုးခွဲပီး၀င်သွားတော့မှ တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်အရသာကို နင့်နေအောင်ရတော့တာဗျို့။
ခင်ဗျားတို့ ဒီကိုယ်တွေ့ကို အပေါ်ပို့စ်တွေမှာ သေသေချာချာဖတ်ခဲ့မယ်ဆိုရင် တစ်ခုသတိထားမိခဲ့မယ်။
ခုပြောပြနေတဲ့ ကျနော့်ညီမလေးရဲ့အကျင့်က ခဏလေးနဲ့ပီးပီးသွားတယ်ဆိုတာလေ။ တစ်ခေါက်ပီးသွားရင်တောင် ထပ်ခါထပ်ခါ အဆက်မပြတ် လုပ်ရင်လုပ်သလောက် ဆောင့်ရင်ဆောင့်သလောက် ဆက်တိုက်ဆက်တိုက်ထပ်ထပ်ပီးတယ်။ အဲ့ဒါကျနော့်အတွက်တော့ အင်မတန်စိတ်အားရစရာကောင်းသလိုအားသာ
ချက်တစ်ခုလည်းဖြစ်နေတာဗျ။ ဆိုလိုတာက ခင်ဗျားတို့ပါတနာက ပီးဖို့အင်မတန်ကြာတတ်တယ်ဆိုရင်(မိန်းမ အတော်များများကကြာတာထက် ပီးဖို့တောင်မလွယ်) ခင်ဗျားက စောစောဇာတ်မသိမ်းသွားဖို့အရေးကြီးလာမယ်။ ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းလေးလုပ်ရမယ်။ အစရှိသဖြင့် ဇာတ်ရှုပ်တယ်ဗျာ။ ခုဟာကြတော့
သူစိတ်ထနေတဲ့ အချိန်ဆို အသေသာပိတ်ဆောင့် ခဏလေးတင်ကို သိသိသာသာကြီး (ဒွန့်ဒွန့် ဒွန့်ဒွန့်နဲ့ အကြောတွေဆွဲပီး) ပီးသွားတတ်တယ်။ တခါတလေ ကယောင်ကတမ်းနဲ့ သတိလက်လွှတ်အကျယ်ကြီးအော်သေးတယ်။ ပီးပီ ပီးပီ!! အဲ့လိုတွေဗျ။ အဲ့ဒီလို ဆိုတော့ကာ ကျနော်က စပီဆိုတာနဲ့ အ၀င်အထွက်ချော
တာနဲ့ အသေကြုံးတော့တာပေါ့။ စိတ်ရှိလက်ရှိ အပေါ်ကဖိထားပေးပီး အသေအုပ်တော့တာ တဖန်းဖန်းနဲ့ ဆီးခုံချင်းခတ်မိသံတွေကို ဆူညံပွက်လောရိုက်နေတာပဲ ဆရာတို့ရေ။
ဒီလောက်ကြီးအသေအကြေ ပဝါမကူရေမရှူ ဆက်တိုက်ကြမ်းမှတော့ ဘယ်ကြာကြာခံမလဲဗျာ
ကျားကြီးရေသောက် ပိုဇေရှင်(သူက ပက်လက်အိပ်၊ ကျနော်က သူ့ကိုအုပ်မိုးပီး ကျားရေသောက်သလို တပြတ်ပြတ် ကုန်းကုန်းပီးနှုတ်ခမ်းကို လှမ်းစုပ်၊ လည်တိုင်လေးကိုစုပ်) တစ်ခုထဲနဲ့တင် ကိစ္စပီး တော့မလိုဖြစ်လာတယ်။ ကျနော်သတိထားမိသလောက် သူအာခေါင်ခြစ်အော်သံပြုပီး တွန့်လိမ်တက်သလိုဖြစ်ဖြစ်သွား
တာ ၃-၄ခါရှိပီဗျ။(၃-၄ခါလောက် ပီးသွားတယ်ပေါ့) အားနဲ့ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း သေပီကွာ.. သေပီကွာ!! ဆိုတဲ့ အော်သံလေးက တဖြေးဖြေးအားပျော့စပြုလာတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ဘယ်လိုမှ ဆက်မအောင့်ထားနိုင်တော့သလိုဖြစ်လာတယ်။ ဒုံးပျံတစ်ချောင်းလုံးက ထူပူနေအောင်ကို အဖုတ်ကြပ်ကြပ်လေးထဲ
ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် လုပ်နေတော့ကာ ကျဉ်ဆိမ့်ပီး အရမ်းကောင်းလာပီ အရမ်းကောင်းလာပီဆိုတဲ့ အသိက ဦးဏှောက်ဆီ သတင်းသွားသွားပို့နေပီကိုး။ အဲ့ဒီမှာ ခဏလေးရပ်လိုက်တယ်။ ပက်လက်အိပ်ပီး ခံနေရှာတဲ့ ညီမလေးက ဘရာစီယာ မချွတ်ရသေးဘူးဗျ။ ကျနော်လည်း သူ့ချိုဗူးတွေကို ထိကိုမိထိသေးရသေးတာ။
ခဏလေးရပ်လိုက်တော့ ညီမလေးက ဘာလဲဆိုတဲ့ အကြည့်လေးနဲ့ လှိုက်မော နေတဲ့ကြားက မော့ကြည့်လာတယ်။
ချွတ်ပေး! ချိုဗူးကိုင်ပီး ဆောင့်ချင်တယ်..
အဲ့လိုပြောလိုက်တော့မှ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို တင်းတင်းကိုက် အိပ်ယာနဲ့ကျောလွှတ်ရုံတင်လေးကြွ ချိတ်ဖြုတ်ပီး ဘရာကို ခပ်မြန်မြန်လေးချွတ်ပေးရှာတယ်။
ကျနော်လည်း အချိန်သိပ်မဆိုင်းနေပါဘူး။ ဘွားကနဲထွက်ကျလာတဲ့ ချိုဗူးဝါဝါ၀င်း၀င်းခဲခဲကြီး ၂လုံးကို အားရပါးရစုံကိုင် ပီး အသေကိုဆက်ဆောင့်တော့တာပေါ့။ အဲ့ဒီတော့မှ အောက်က ဇွိ ကနဲ၀င်သွားတဲ့ အရသာ၊ ဆုံးသွားတဲ့ အခါ ဆီးခုံခြင်းရိုက်မိရာက ဖန်းကနဲအသံနဲ့ဖျင်းကနဲအရသာ၊ လက်၂ဖက်က ဆုပ်ချေထားရတဲ့
ချိုဗူးအိအိကြီး၂လုံးဆီက အထိအတွေ့အရသာ.. အကုန်လုံးပေါင်းသွားတဲ့ ပီးပြည့်စုံတဲ့ အရသာကို အားပါးတရ ရတော့တာပေါ့လေ။
အရေးကောင်းတုံးဒိန်းဒေါင်းဖျက်ဆိုသလို အတိအကျကိစ္စလေးတစ်ခုဖြည့်စွက်ပေးရဦးမယ်။ အော၀တ္ထုမဟုတ်လေတော့ ပြောစရာလေးရှိလာပြန်တယ်။
ညီမလေးက ကွန်ဒုံးအလာဂျီ ရှိတယ်ဗျ။ ကွန်ဒုံးစွပ်ရင် မခံနိုင်ဘူး။ ဒီတော့ ကျနော်တို့ ချစ်ကြတိုင်း အပြင်မှာပဲ ဆွဲထုတ်ပီး ပီးကြရတယ်။ ခုလည်း အပေါ်က ပြောသလို အသေဆောင့်နေရာက စိတ်ကိုလျှော့ပီး ထိန်းမထားတော့ဘူးဆိုတော့ကာ ကြာကြာကိုမခံနိုင်တော့ဘူးဗျို့။ ပီးချင်လာပီ ပီးချင်လာပီ ဆိုတဲ့ စိတ်က တအားဖြစ်
လူက ဘယ်လိုမှ မအောင့်နိုင်အောင် အရမ်းအကောင်းမှာ သတိနဲ့ ဆတ်ကနဲဆွဲအထုတ်.. ကျနော်အဲ့လို လုပ်တော့မှာကို ကြိုသိနေတဲ့ ညီမလေးက ပက်လက်အိပ်နေရာက အတင်းရုန်းပီး လက်ပြန်ထောက် ထထိုင်လာပီး ကျနော့်ဒုံးပျံကို လက်ပြန်ကိုင်ပီး အတင်းသူ့နှုတ်ခမ်းလေးထဲ ဆွဲသွင်းပီး စုပ်ပေးတယ်ဗျာ။ တစ်ချက်လောက်
ဘာဖြစ်မှန်းမသိဖြစ်သွားတော့ ပထမတစ်ချက်အပန်းမှာ ထွက်သွားသေးလားမသိဘူးရယ်။ ဒါပေမယ့် သတိ၀င်လာတော့ အတင်း သူ့နဖူးလေးကို တွန်း၊ ကိုယ့်ဒုံးပျံကို ကိုယ်လက်နဲ့ဖမ်းကိုင်ပီး သူ့ပါးစပ်ထဲက ဆွဲထုတ် (ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ မလုပ်ရက်ဘူး၊ သနားသလိုလိုဘာလိုလိုကြီးရုတ်တရက်ခံစားလိုက်ရတာဗျ) လက်နဲ့ခပ်သွက်သွက်
ကလေး ၄-၅-၁၀ချက် ကစားရင်း အောင့်ထားသမျှအားပါးတရ ညီမလေးရဲ့ချိုဗူးကြီး၂လုံးပေါ်ကို အားရပါးရပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။
အချစ်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေက ညီမလေးရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာပေပွလို့ပေါ့
တွေ့တွေ့ချင်း ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမပါ ခပ်သွက်သွက်ကလေး အသားကုန်အုပ်ပစ်လိုက်ကြတာ ၂ယောက်စလုံး အီဆိမ့်သွားကြတယ်ဗျာ။
ဘာစကားမှ မဆိုဖြစ်ပဲ အိပ်ယာနွေးနွေးလေးပေါ်မှာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ဖက်ထားရင်း မှိန်းနေလိုက်ကြသေးတယ်။ အသားကုန်ဗျင်းပီးလို့ အဲ့ဒီလိုပွေ့ဖက်ထားရင်း အိပ်ရတဲ့ အရသာကလည်း တစ်မျိုးတော့တစ်မျိုးပဲနော့်။ ခင်ဗျားတို့လည်း ကြုံဖူးမှာပါ။ အဲကွန်းအခန်း
တို့၊ အင်မတန်အေးတဲ့ရာသီဥတုတို့ဆို ပိုတောင်ဇိမ်ကျသေး။ တော်တော်လေးကြာတော့မှ နှစ်ယောက်သား အိပ်ယာကလူးလဲထ ရေချိုးဖို့ပြင်ကြတယ်။ ဗိုက်က တကျုတ်ကျုတ်မြည်အောင်ဆာလာကြပီလေ။ ရေချိုးခန်းမှန်ခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲက ခပ်နွေးနွေးရေပန်းအောက်
မှာတိုးခွေ့ရင်း ကလေးတွေလို ရေ၀င်ချိုး၊ ဆပ်ပြာတွေဘာတွေ အပြန်အလှန်တိုက်ပေး၊ သူ့ပစ္စည်းကိုယ့်ပစ္စည်းတွေ ဆေးကြောပေးကြရင်း သာယာနေကြတယ်ပေါ့ဗျာ။ အဲ့ဒီမှာဗျာ ဟေးး! အောက်ထပ်မှာရေတွေယိုကုန်ပီ .. ဆိုတဲ့အော်သံကြားလိုက်ရလို့ ဟိုက်! ဆိုပီး လန့်ဖြန့်
သွားတယ်။ ညီမလေး.. အောက်က အော်နေတာဘယ်သူလဲ? လို့မေးလိုက်မှ သူ့သူငယ်ချင်းတဲ့။ လူကို ရှက်လိုက်တာဗျာ။ သူနဲ့တူတူနေတဲ့ ကောင်မလေးတွေ ခရစ်စမတ်ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ အိမ်ပြန်မယ်ဆိုတာ မပြန်ရသေးဘူးတဲ့ နေ့လည်၂နာရီလောက်မှ အိမ်ကထွက်မယ်
ဆိုလား။ ကျနော်လည်းမသိဘူးလေ။ စောစောကသိရင် ချက်ချင်းဘယ်အုပ်မလဲဗျာ။ အောင့်ထားလိုက်မှာပေါ့။ စောစောကလေးတင် ကျနော်တို့၂ယောက်ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေက အင်မတန်ကြမ်းတာလေ။ တဖန်းဖန်း၊တဂွမ်းဂွမ်းနဲ့ ဒီလောက်ဆူညံနေခဲ့တာ အဲ့ဒီကောင်မလေးတွေ
မကြားပဲနေမလား။ သေရော။ ဒီကြားထဲ ကျနော့်ညီမလေးက သတိလက်လွှတ်အကျယ်ကြီးအော်တာတွေ။ ရှက်လိုက်တာ အောက်ထပ်ဆင်းပီး(ထမင်းစားခန်းက အောက်ဆုံးထပ်မှာ) ထမင်းသွားစားရမှာတောင် မျက်နာပူတယ်။
ကျနော်ရှက်နေတာကိုကြည့်ပီး ညီမလေးက ပြုံးစိစိနဲ့ဗျ။ ကောင်းတယ် ရှေ့မကြည့်နောက်မကြည့် နှာဗူးထချင်တာကိုး တဲ့။
ဒါနဲ့ဒုတိယထပ်ကိုဆင်းပီး ဧည့်ခန်းအရှေ့တည့်တည့်က မျက်နာကျက်မီး အ၀ိုင်းကို တက်ဖြုတ်ဖို့လုပ်နေတဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေကို ခပ်တည်တည်နဲ့ကူလိုက်သေးတယ်။ ရှေ့မျက်နာနောက်ထားပေါ့ဟီးဟီး။ အပေါ်ထပ်ရေချိုးခန်းက ရေလျှံရင် အဲ့ဒီနေရာက ရေစိမ့်တော့ ကွိုင်တက်
တယ်ဆိုလား။ ထားလိုက်ပါတော့။ ကျနော့်မျက်နာက နီရဲနေမှာတော့သေချာတယ်။ ခုံပေါ်တက်ပီး မျက်နာကျက်မီးကို ဟိုလုပ်ဒီလုပ် လုပ်ပီး သူတို့အရှေ့မှာတင် ညီမလေးကို ဗိုက်ဆာပီ ထမင်းကျေွးပါလို့ ကုလားဖြူလို တောင်းဆိုလိုက်ရင်း ကျန်တဲ့သူတွေကိုပါ ထမင်းစားလိုက်ဦးမယ်နော်အဟီး ဆိုပီး
အောက်ဆုံးထပ် ထမင်းစားခန်းထဲလစ်လာခဲ့တယ်။ ညီမလေးကတော့ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဘာတွေဆက်ပြောနေလဲမသိဘူးကျန်ရစ် ခဲ့ပီး ခဏနေမှလိုက်လာတယ်။ သိပ်လည်းကြာကြာရှက်မနေအားပါဘူး။ ဗိုက်ကရေလည်ဆာ၊ ဟင်းတွေကလည်းပထမတန်းစား
ချက်ထားတာဆိုတော့ အသားကုန်းပီး လွေးတော့တာပဲ။ ဘေးကနေ ကျနော့်ပူတူတူးလေးက လူကြီးသူမလိုလိုဘာလိုလိုနဲ့ ရေနွေးခွက်လေးဘာလေး အတင်းထိုးပေး ဖြည်းဖြည်းစားပါ ရော့! ရေနွေးလေးသောက် ထမင်းတွေနင်ကုန်တော့မယ် ဘာညာနဲ့ ဟောက်နေသေးတာဗျ။
ဗိုက်တွေဘာတွေကားသွားတော့မှ ကျောင်းပိတ်ရက်အိမ်ပြန်မယ့် သူ့သူငယ်ချင်းတွေကို ကားဂိတ်လိုက်ပို့ရအောင်ဆိုပီး ခေါ်လို့ အနွေးထည်လေးဘာလေးကောက်၀တ်ပီးလိုက်ပို့တယ်။ မျက်နာပူနေတော့ကာ ပြုံးစိစိနဲ့သာ လိုက်သွားတယ် စကားသိပ်မပြောပဲ တုံဏှိဘာေ၀ လုပ်နေမိတာပေါ့။
သူ့သူငယ်ချင်းတွေက တိုးတိုးတိတ်တိတ်နဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်ပီး ကားပေါ်တက်ခါနီးဘာတွေပြောသွားတယ်မသိဘူး။ ကားဂိတ်ကနေ တူတူလမ်းလျှောက်ပြန်လာမှ မေးကြည့်တော့..
"အေးအေးဆေးဆေးပြန်ပီး အားရပါးရအုပ်ကြပေတော့" လို့ပြောသွားတယ်တဲ့ဗျာ အဟီး
အပြန်မှာ မြို့ထဲ၀င်ပီး ခရစ်စမတ်ပိတ်ရက်ကာလအတွက် ချက်စရာပြုတ်စရာတွေ၀င်၀ယ်ကြသေးတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကျနော်တော်တော်ပျော်နေတာဗျ။ သူလည်းတူတူပဲထင်ပါတယ်။ ၃ထပ်အိမ်တစ်လုံးထဲ အပူအပင်မရှိ ၂ယောက်ထဲကျန်ခဲ့တာကိုးဗျ။အထုတ်အပိုးတွေနဲ့အိမ်ပြန်ရောက်လာပီးတော့ ၀ယ်လာတာတွေစီစီရီရီ သူ့နေရာနဲ့သူထား
ပြုပီးတာနဲ့ ညနေက စောင်းနေပီ။ ညဖက်မြို့ထဲဖက် ရုပ်ရှင်သွားကြည့်မယ်လို့တိုင်ပင်ထားကြတော့ ညစာကို တစ်ခါထဲ ချက်ပြုတ်ကြဖို့ပြင်တယ်။ နှစ်ယောက်သားတက်ညီလက်ညီပါပဲ။ မီးဖိုခန်းထဲ၀ယ်လာတဲ့ အသားငါးတွေခုတ်ထစ်၊ အသားအရွက်တွေလှီးချွတ်၊ ချက်ပြုတ်ကြော်လှော်၊
ဆေးကြောစရာရှိတာတွေဆေးကြောနဲ့ အလုပ်များနေကြတာပေါ့။ သူချက်ကျေွးတာတွေပဲစားခဲ့တာဆိုတော့ ဒီတစ်ကြိမ် ကျနော်လက်စွမ်းပြရတော့တာလေ။ အမဲသားအတုံးကြီးကြီးတွေကို အာလူးအလုံးလိုက်နဲ့ရောပီး နှပ်ချက် ချက်တာတို့၊ ကြက်ဥကိုအရင်မွှေကြော် ပီးမှ
ကတ်ကြေးနဲ့ သေသေချာချာလေးညှပ်၊ အသီးအရွက်စိမ်းစိမ်းစိုစိုအစုံထည့်ပီး မနွမ်းစေပဲ တရှဲရှဲနဲ့ရောကြော်တာတို့၊ ငရုတ်သီးစိမ်း..ဆား..နံနံပင်..ကြက်သွန်ဖြူရောပီး ထောင်းထားတဲ့ ငရုတ်သီးဆားထောင်းအစရှိသဖြင့် ဟင်းအမယ်လေးတွေစီကာရီကာ ချက်ပစ်လိုက်တယ်။
ဒင်းလေးက ကျနော့်လက်ရာတွေကို တန်းတန်းစွဲသွားပါတယ်ဗျား။ အဲ့လိုချက်ပြုတ်နေရင်းသူကလည်း ဘေးကနေ ကျနော့်ကို ကူပေးနေတာကို ပလွတ်ကနဲနမ်းလိုက်၊ ချိုဗူးကိုအင်းကျီပေါ်ကနေညှစ်ချေလိုက်၊ ဆေးကြောနေတဲ့ညီမလေးကို နောက်ကျောဖက်ကနေ တင်ပါးကို ကောက်ထောက်ပီး
ညှောင့်လိုက်နဲ့ ဆွပေး၊ဆော့ပေးနေတာလေးတွေကလည်း အဆက်မပြတ်ပေါ့။
ရာသီဥတုကလည်း အသားကုန်အေးနေတဲ့ကာလဆိုတော့ ဈေးသွားရင်း၀ယ်လာတဲ့ ၀ိုင်အနီလေးကိုယ်စီမော့၊ ဆားငံသီးလေးမြုံ့ ချက်ပြုတ်စရာလေးတွေချက်ပြုတ် ဟိုတို့ဒီထိလေးတွေဆော့ရင်း တဟိဟိတဟိဟိနဲ့ပျော်စရာလေးတွေပေါ့ဗျာ။
ကျနော်ဘေစင်မှာ အသီးအရွက်အသားငါးတွေဆေးကြောနေတာ လက်မအားဘူးဖြစ်နေတယ်ဆိုပါတော့ အနောက်ကနေ ဟီဟိ! ဆိုပီး ၀တ်ထားတဲ့ ဂွမ်းခံဘောင်းဘီရှည်ကို ဘောင်းဘီဆွဲချွတ်.. ကျနော်ကလည်း ဟရောင်! အေဘေးလေး ဘာလုပ်တာလဲ လက်မအားဘူးဆိုနေမှ
ပြန်၀တ်ပေးဘာညာနဲ့ တဟားဟား သဘောတွေကျရင်းအော်.. သူက ပြန်မ၀တ်ပေးတဲ့အပြင် ကျနော့်ဖင်တုံးတွေကို သူ့လက်ဖဝါးအေးအေးလေးတွေနဲ့လျှောက်ညှစ်၊ ကျနော်က တွန့်လိမ်ပီး ဟာကွာ! သောက်ကျင့်ယုတ်တယ်ဘာညာနဲ့အော်.. အဲ့လိုတွေရှုပ်ရှက်ကိုခတ်နေတာဗျာ။
ရယ်စရာလည်းကောင်းသလို ခုချိန်ပြန်စဉ်းစားကြည့်မိတာတောင် ပျော်သလိုလိုပြန်ဖြစ်လာတယ်။ နောက်တော့ ကျနော်ဟင်းတွေချက်နေတဲ့အချိန်မှာ သူက မီးဖိုခန်းက ထမင်းစား စားပွဲပေါ်မှာ လက်ပတော့လေးဖွင့်ပီး သူ့အမနဲ့ ဂျီတော့ခ်တွေဘာတွေပြောရင်းငြိမ်သွားတယ်။
ဆက်ရန်
စာရေးဆရာ - ချမ်းကို
ခင်ဗျားတို့ ခုပြောတဲ့ဟာကို ထိုးဇာတ်ကြီးလို့ ထင်ရင်လည်း မတတ်နိုင်ဘူးရယ်။ ဆက်ပြောမယ်။
မိုးလင်းသွားတယ်။ ဘာမှထပ်မဖြစ်ကြတော့ဘူး။ ေ၀လီေ၀လင်းမှာတူတူထ မျက်နာသစ်၊သွားတိုက်၊ ရေမိုးချိုး၊ မနက်စာစား၊ အထုပ်အပိုးတွေပြင်၊ သူလည်း ကျောင်းလွယ်အိတ်ကလေးယူတယ်။ စကားသိပ်မပြောဖြစ်ကြတော့ဘူး။ သူလည်းခပ်တည်တည်ဖြစ်နေတယ်။ ကျနော်လည်း ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူးခံစားနေရတာလေ။ ဘူတာရုံအိုလေးဖက်လမ်းလျှောက်လာကြရင်း
အကို! ညီမလေးကို ကျောင်းလိုက်ပို့ပါတဲ့။ (သူ့တက်ရတဲ့ ကျောင်း ကမ်းပတ်စ်က မနေ့ညက သွားတဲ့ အိမ်နားက (မိန်း)ပင်မကမ်းပတ်စ်မှာ မဟုတ်ဘူးဗျ မြို့အပြင်ဖက် နာရီ၀က်လေးဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် ဘတ်စ်ကားစီးပီးသွားရတဲ့ နောက်ထပ် ကမ်းပတ်စ်တစ်ခုမှာ) ဒါနဲ့လိုက်ပို့တယ်။ နှင်းတွေပိတ်နေတဲ့ မနက်ခင်းမှာ ၂ထပ်ဘတ်စ်ကားကြီးပေါ်ခရီးသယ်မပါဘူး။ သူရယ်ကျနော်ရယ်
အပေါ်ထပ်မှာ ၂ယောက်ထဲရယ်။ မြို့အပြင်ဖက်ရောက်လာတော့ ကျနော် အံ့သြပီး မှင်တက်နေမိတယ်ဗျ။ ငယ်ငယ်က ဂန္တ၀င်၀တ္ထုတချို့ထဲက ဒဏ္ဍာရီဆန်တဲ့ ရှုခင်းတွေကို ဘွားကနဲမြင်လိုက်ရတာကိုး။ စိမ်းမြမြ မြက်ခင်းကြီးတွေ အလယ်က သိုးအုပ်တွေ၊ အဝါရောင်စိုက်ခင်းက ပင်လယ်ပြင်ကြီးကြလို့၊ ခပ်ပြေပြေလေးကနေ ဟိုးအမြင့်ကြီးထိထိုးတက်သွားတဲ့ အစိမ်းရောင်ကုန်းမြင့်မြင့်တွေ၊
အဲ့ဒီကုန်းအမြင့်ပေါ်က ဆိုက်ပရက်စ်ပင် ဖားလျားလျားကြီးတွေ၊ အိပ်ရေးမ၀သလိုဖြစ်နေတဲ့ ကျနော် ခေါင်းတွေကိုကြည်တောက်သွားတယ်ဗျ။ နီညိုရောင် ကျောက်တုံးအိမ်လေးတွေ ဟိုနားဒီနား ပြန့်ကျဲလို့၊ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လှပလွန်းတဲ့ ပတ်၀န်းကျင် သဘာ၀တရားက ကျနော့်ကို ဖမ်းစားထားပီလေ။ ပမာပြောရရင် ကျနော်တို့ငယ်ငယ်က ခရစ်ယန်သာသနာပြုတွေ အိမ်ပေါက်၀ထိလာလာပီး
ေ၀တဲ့ ကင်းမျှော်စင် ဆိုတဲ့ စာစောင်တွေထဲက ကောင်းကင်ဘုံ ဆိုပီးပြထားတဲ့ ပန်းချီရုပ်ပုံတွေထဲက ရှုခင်းတွေကို အပြင်မှာမြင်နေရတဲ့ အတိုင်းဆရာတို့ရေ။ နဂိုထဲက စိတ်ကူးခပ်ယဉ်ယဉ် စာသမားပေသမား၊ အသည်းနုနုကျနော် ရေလည်ကြွေသွားတယ်။
လှလိုက်တာ.. ကားရပ်ခိုင်းပီး.. စိုက်ခင်းတွေ တောင်ကုန်းတွေပေါ် လျှောက်သွားချင် လိုက်တာ လို့ ပါးစပ်က လွှတ်ကနဲပြောလိုက်မိတော့ .. မပူနဲ့သွားရမယ် ညီမလေးဆို ကျောင်းပိတ်ရက်တိုင်း ဒီပတ်၀န်းကျင်မှာ ဒုံပတ်လာရိုက်နေကြလို့ ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ ညီမလေးက လှမ်းပြောလာတယ်။
ငါနောက်ထပ် နင့်ဆီထပ်လာဖြစ်ဖို့ မသေချာတော့ပါဘူးဟာ.. လို့စိတ်ထဲကနေရေရွတ်ရင်း ပြုံးပြလိုက်မိတယ်။ မလာသင့်တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ထားမိပီလေ။ ဒါနဲ့ကျောင်းရောက်သွားကောဆိုပါတော့။ အထဲထိလိုက်ပို့ဆိုလို့ လိုက်ပို့လိုက်တယ်။ ကော်ရစ်ဒါထောင့်တစ်ခုမယ် ကျနော့်ကို မမှီ့တမှီလေး လှမ်းပီး ဂုတ်ကိုခိုစီးလာလို့ ကိုင်းပေးလိုက်တော့ ပြွတ်ကနဲနမ်းလာတယ်။ တာ့တာ နော်.. အရမ်းပျော်တယ်
အကိုက ပျော်တတ်ပီးချစ်စရာအင်မတန်ကောင်းတဲ့လူကြီး တဲ့ အဲ့လိုနှုတ်ဆက်ပီး ချာကနဲ လှည့်ထွက်သွားတယ်။
ဘူတာရုံအိုလေးဆီ ဘတ်စ်ကားပြန်စီးလာပီး မှီရာရထားနဲ့ ပြန်လိုက်လာခဲ့လိုက်တာ နေ့လည်ပိုင်းမှ ကိုယ့်မြို့ကိုပြန်ရောက်လာတယ်ဆိုပါတော့။
ပရောဂျက်မီတင်ကလည်း နေ့လည်တစ်နာရီရှိနေတော့ ခပ်သုတ်သုတ်ပြေးရတော့တာပေါ့။ ခရီးပမ်းလာတော့မီတင်မှာ ဘာတွေပြောနေကြမှန်းကို မသိလိုက်ပါဘူးဗျာ။ ခပ်တည်တည်နဲ့ထောင့်မှာထိုင်ပီး ငိုက်နေလိုက်တယ် အေးရောလေ ဟီး။ တစ်ခုခု လှမ်းမေးတာခံရမှ မျက်လုံးဆတ်ကနဲဖွင့်ပီးအဲ့ဒါကို ထောက်ခံပါတယ် ထောက်ခံပါတယ်.. ထောက်ခံချင်လွန်းလို့ မနက်အစောကြီးရထားစီးပီး ပြေးလာတာပါခင်ညပေါ့ ဟိဟိ။
အားလုံးပီး ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်ရောက်တော့ ဟန်ကိုမဆောင်နိုင်တော့ဘူး တရေးထိုးအိပ်လိုက်ရတယ်။ မိုးချုပ်မှတရေးနိုးလာတယ်။ တက်စ်မက်ဆေ့ချ်တစ်စောင်ရောက်နေတာတွေ့လို့ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ လွမ်းတယ် တဲ့။ ညီမလေးဆီကဗျ။
ဒီလိုပဲအရင်အတိုင်း ဗိုလ်နေမြဲကျားနေမြဲနေလာရာက။ တစ်ရက်ကြတော့ ဖုန်းဆက်ရင်း အားမရလို့ ကွန်ပြူတာနဲ့၀ဘ်ကမ်ပြောရအောင်တဲ့ ညီမလေးက ပြောလာလို့ ၀ဘ်ကမ်ပြောဖြစ်တယ်။
အဲ့ဒီကနေစလိုက်တာ ညနေစောင်းသူရောကိုယ်ပါ အိမ်မှာရှိနေတဲ့ အချိန်တိုင်း ၀ဘ်ကမ်က တချိန်လုံးဖွင့်ထားတော့တာပဲဗျို့။ တကယ်ပြောတာ ညနေစောင်းကနေ အိပ်တဲ့အထိ ဒီတိုင်းဖွင့်ထားကြတော့တာ။ ကိုယ့်ဖာကိုယ်ဘာလုပ်နေ လုပ်နေ မြင်နေရတယ်ဟီးဟီး။ အနည်းဆုံးတော့ အထီးကျန်ရာကနေ စိတ်သက်သာရာ အတော်ရတာကလားဗျ။ တခါတလေ
ကျနော်က အခန်းထဲဒိုက်ထိုးနေတာ သူလှမ်းမြင်နေရတယ်။ သူစာဖတ်နေတာ၊ စာရေးနေတာ၊ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်နေတာ စားနေသောက်နေတာ အကုန်မြင်နေရတယ်။ သမီးရည်းစားမဟုတ်ပဲနဲ့ ဒီလိုပဲဖြစ်ကုန်တာဗျ။ ခင်ဗျားတို့ အဲ့ဒီအခြေနေမျိုး မကြုံဖူးသေးလို့ပါဗျာ။ ကြုံလာရင် အဲ့လိုပဲဖြစ်မှာသေချာတယ်။ ဒီလိုအခြေနေမျိုး စကြုံကြုံရချင်းတုံးက ဆို ကျနော်အထီးကျန်တာ မခံနိုင်လွန်းလို့ ဘာလုပ်တယ်မှတ်လဲ။
အင်တာနက်က ဗမာကားတွေဒေါင်းလုတ်ဆွဲပီး စပီကာနဲ့ဖွင့်ထားတာဗျအဟီး။ မကြည့်ပါဘူး။ ဗမာကားတွေက အဓိပ္ပါယ်မှမရှိတာ။ မျက်လုံးညောင်းတယ်။ ဖွင့်ထားတာက ဗမာလိုစကားပြောသံတွေထွက်နေတော့ အလိုလိုစိတ်သက်သာရာရနေတာလေဟီး။ ခု ညီမလေးနဲ့ကျနော်လည်း အဲ့ဒီသဘောပဲ တခါတလေ စကားလေးလှမ်းပြောလိုက်၊ တခါတလေတော့လည်း ဒီတိုင်းတစ်ချက်တစ်ချက် သူဘာလုပ်နေတယ်။ ကိုယ်ဘာလုပ်နေတယ်ပေါ့။
အဲ့မှာဗျာ ညီမလေး ၀ိုင်တွေဘာတွေမော့ပီး ရီေ၀ေ၀ဖြစ်နေပီဆို ကျနော်မြင်နေရမှန်းသိသိကြီးနဲ့ အ၀တ်တွေဘာတွေ(ည၀တ်အိပ်အ၀တ်) လဲပီဆို ပေါ်တင်ကြီး လဲပြလာတယ်ဗျ။ ကျောပေးထားတော့ အတွင်းခံပင်တီလေးကလည်း ဂျီစထရွင်းလေးဖင်ပြောင်ပြောင်လေးပေါ်လိုပေါ်။ တခါတလေ ဘရာစီယာအနီရဲရဲလေးပဲ ၀တ်ပီး ၀ဘ်ကမ်နားကပ် စကားတွေလာပြောချင်ပြောနေတာ။ ဒီဖက်ကနေလူကလည်း သက်ပြင်းတွေချ လောင်တွေတီးလို့။ ဒါပေမယ့် ပို်င်ရှင်ရှိနေတာဆိုတော့
ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ ညီအကိုတို့ရာ။
တစ်ညတော့ အဲ့လို၀ဘ်ကမ်ဖွင့်ထားရင်း ၂ယောက်သား ပုလင်းထောင်နေကြတယ်ဗျာ။ ဟိုဖက်ဒီဖက် ပုလင်းကိုယ်စီနဲ့ အာလူးဖုတ်လိုက်၊ စာကြည့်စားပွဲထိုင်ပီး ကိုယ့်စာ ကိုယ်ဖတ်လိုက်လုပ်နေကြရင်း ညီမလေးက မေးလာတယ်။
အကို!
ဟေ!
ကျမ မူးနေတယ် အကိုရာ .. ဒီတော့ မထူးပါဘူး မေးစရာရှိတယ်
ဘာတုံးဟ?
အကို ဟိုနေ့က ဘာဖြစ်တာလဲဟာ .. ရုတ်တရက်ကြီးလေ
ငါတောင်းပန်ပါတယ် ညီမလေးရာ.. ငါစိတ်မထိန်းနိုင်လို့ပါ.. ငါရှက်လည်းရှက်ပါတယ် နောက်မဖြစ်စေရဘူးလို့ဂတိပေးပါတယ်ဟာ
မဟုတ်ဘူး.. အဲ့ဒါကျမလည်းအလိုတူ အလိုပါပဲဟာ .. အကို့ကို မေးနေတာက ရုတ်တရက်ကြီး နောက်ဆုတ်သွားတာ.. ထိပေးကိုင်ပေးနေတာတောင် ဘာမှမဘာတော့တာ အဲ့ဒါဘာဖြစ်တာလဲ.. နားမလည်ဘူး
.... .... .....
အကို! ဖြေလေကွာ ဖြေလေ ရှင်ကျမကို လုပ်ချင်တိုင်းလုပ် လက်သရမ်းချင်တိုင်းသရမ်းပီး နောက်ဆုတ်သွားတာ မကျေနပ်ဘူးသိလားးး
သင့်မှမသင့်တော်တာညီမလေးရာ .. နင့်မှာ ချစ်သူရှိတယ်လေ .. ဒါကြောင့်ထိန်းလိုက်ရတာ..
ဟားဟား .. အရူး.. ဉာဏ်ကိုမရှိဘူး ... ကျမရည်းစားရှိတယ်လို့ပြောဖူးတာ လွန်ခဲ့တဲ့၉လ လောက်က.. အဆင်မပြေလို့ဖြတ်လိုက်တာကြာပေါ့.. ရည်းစားငုတ်တုတ်နဲ့ရှင့်ကို အိမ်အလည်ခေါ်ပီး တစ်အိပ်ယာထဲအိပ်နေပါဦးမယ် ဉာဏ်ကြီးရှင်ကြီးရယ်
အမ်!
အဲ့လိုပြောပီး ခွက်ထိုးခွက်လှန်ရယ်နေတဲ့ ညီမလေးကို ၀ဘ်ကမ်ပေါ်က ငေးရင်း ကျနော်လည်း ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိဘူးရယ်။
တောက်ခ်! နစ်နာလိုက်တာဗျာ လို့ပြောရင်း မူးမူးနဲ့ ကွန်ပြူတာကြီးကို ကယောင်ကတမ်း ဆွဲဖက်ပစ်လိုက်မိသေးတယ်(တကယ်ပြောတာဟီဟိ) အုပ်မယ်အုပ်မယ် ခုအုပ်မယ်လေ လို့ ငမူးချမ်းကိုက လျှောက်ပြောတော့တာ။ သိတယ်မလား ခင်ဗျားတို့ ညီလေးမောင်ချမ်းအကြောင်းဟီး။ ဟိုဖက်က ညီမလေးကလည်း အံလေးကြိတ်၊ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ပြရင်း ကျနော်သွေးရူးသွေးတမ်းလျှောက်ပြောသမျှကို ဖီးလ်တက်နေရှာတယ်။
ကျနော်ကလည်း တားထားတဲ့ စည်းမရှိတော့ဘူးဆိုတာ သိလိုက်တာနဲ့ ဇောင်းကလွှတ်လိုက်တဲ့ မြင်းရိုင်းတစ်ကောင်လိုပဲလေ။ သောင်းကျန်းပီပေါ့။ ချိုဗူးစို့ချင်လိုက်တာ၊ ချိုဗူးအိအိထွေးထွေးကြီး ဆိုပီး ပြောတော့ ဟိုဖက်ကနေ ဟေ့လူကြီး! နားရှက်စရာတွေမပြောနဲ့တဲ့။ သူက အဲ့လိုတားလေလေ ဆိုးလေလေပေါ့။ ဟိုနေ့က ဖြစ်တဲ့ဟာတွေအကုန်စားမြုံ့ပြန်တော့တာဆရာတို့ရေ။ သူလည်း အသက်ရှူသံတွေပြင်း၊ ကျနော်လည်း ဖီးလ်တွေတက်ပေါ့။
နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှမရတော့ဘူး။ ဒီနေ့သောကြာနေ့ညဆိုတော့ နက်ဖန်စနေ မနက်ထွက်တဲ့ ရထားနဲ့ ညီမလေးလိုက်လာမယ်တဲ့။ ခုတော့ တအားမူးလာလို့ အိပ်ပီ ရှင်လည်း အိပ်ရေး၀၀အိပ်ထား နက်ဖန် ကိစ္စတွေရှိတယ်နော့် ဆိုပီး မချိုမချဉ်မျက်နာပေးလေးနဲ့ပြောရင်း ကွန်ပြူတာပိတ်ပီး အိပ်သွားလေသတည်းပေါ့။ ကျနော့်မှာသာ ကတုန်ကယင်ကြီးဖြစ်ပီး ကွန်ပြူတာကြီး စိုက်ကြည့်ရင်း ကျန်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
ညီမလေးလိုက်လာမယ်ဆိုတာ ဘာလုပ်မယ်ထင်သလဲ ညီအကိုတို့။ ဟုတ်ကဲ့ သိသာထင်ရှားနေပါပီ။ အလံခိုး မလို့ပေါ့ဗျာ(ကန်တော့ကန်တော့.. ဒါပေမယ့် ပြောရတာ အားရထှာ ဟီးး )
စနေနေ့မနက်ကထဲက လူက တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်နေတယ်ဗျ။
နာရီတကြည့်ကြည့်ဖြစ်နေပီဟီဟိ။ ဖုန်းခဏခဏခေါ်နေမိတယ်။ ဘယ်ဘူတာရောက်နေပီလဲ။ ဗိုက်ဆာနေပီလား။ ဘာပြုတယ်ညာပြုတယ်ပေါ့။ မှတ်မှတ်ရရ အဲ့ဒီနေ့က ဆောင်းကာလ(ဒီဇင်ဘာ ကျောင်းရက်ရှည်ပိတ်ခါနီး) မှုန်မှိုင်းမှိုင်းရာသီဥတုမှာကို မိုးတွေက တဖျောက်ဖျောက်နဲ့ဗျ။ ကျနော့်မြို့ကလေးက ပင်လယ်ဘေးမှာရှိတာဆိုတော့ လေကလည်း
တ၀ှီး၀ှီးနဲ့ဆိုတော့ ရာသီဥတုအတော်ဆိုးနေတဲ့ကာလပေါ့။ နေ့ခင်းမွန်းလွဲပိုင်းရောက်တော့ မိုးကာ အင်းကျီနက်ပြာတစ်ထည်ကောက်စွပ်ပီး မိုးရေတွေကြားထဲမှာပဲ မြို့အလယ်ခေါင်ဘူတာရုံဖက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျနော်ရောက်သွားတော့ ရထားက ဆိုက်သွားပီ။ မြေအောက်ဘူတာကနေ အပေါ်တက်ပီး စူတူတူရုပ်ကလေးနဲ့ ကျနော့်ကိုစောင့်နေရှာတယ်။
ကျနော့်ကိုတွေ့တော့မှာ မျက်နာက နည်းနည်းပျော့ပျောင်းသွားတယ်။ တွေ့တွေ့ချင်းအတင်းဖက်ထားတာခံလိုက်ရတော့ လူလည်းရင်တွေဘာတွေတုန်လို့ဟီး။ သူ့ကျောပိုးအိတ်ကလေး ဆွဲယူပီး ကျောမှာလွယ်လိုက်ရင်း ကျနော့် အခန်းရှိရာကို ပုခုံးလေးဖက်ရင်း တူတူလျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။ ဒီနေရာမှာ ပြောစရာရှိလာပြန်ပီ။ အဲ့ဒီကာလက ကျနော်တခါက
ရေးခဲ့ဖူးတဲ့ "မောင်ပူစီနှင့်ဇာဘော်လီမမစန်း" ဇာတ်လမ်းထဲက အတိုင်း တက္ကသိုလ်အဆောင်မှာ ကျနော်နေ နေဆဲကာလဗျ။ လုံခြုံရေးဂိတ်တွေဘာတွေနဲ့ ၀င်းကြီးထဲမှာ လေးထပ်အဆောင်တွေအများကြီးနဲ့ တစ်ဘလောက်ခ်ကို ကျောင်းသား၁၆ယောက် တစ်ယောက်တစ်ခန်းစီအဲ့လိုမျိုးနေရတဲ့နေရာဗျ။ ကျောင်းသားဆိုလို့ ယောကျ်ားတွေချည်းပဲမဟုတ်ဘူး။ ကျောင်းသူတွေကော
အကုန်လုံးရောနေရတာ။ မေဂျာတွေအတန်းတွေဘာတွေကအစ မတူဘူး။ ထုံးစံအတိုင်း ကိုယ့်အခန်းမှာ ဧည့်သည်ခေါ်အိပ်ချင်ရင် ရီပို့လုပ်ရတာကို ရှုပ်တယ်ဆိုပီး မလုပ်ထားဘူး။ ပီးတော့ ကျနော့်အခန်းက မြေညီထပ်မှာ သပ်သပ်ကြီးလေ။ မျက်နာချင်းဆိုင်က ဧည့်ခန်းနဲ့မီးဖိုချောင်တွဲလျှက်အခန်းဆိုတော့ အပေါ်ထပ်က ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေဆင်းလိုက်တက်လိုက်နဲ့ သိပ်အခြေနေမဟန်ဘူးဟီး။
ကဲတော်ပါပီ လိုရင်းဆက်ပြောရအောင်။
အဆောင်ရောက်တော့ အသာလေး သော့ဖွင့်ပီး ကိုယ့်အခန်းလေးထဲ ညီမလေးကို ခေါ်သွင်းလိုက်တယ်။
ညီမလေးတစ်ယောက်အနွေးထည်အထူကြီးတွေချွတ်ပြုပီးတော့ ကျနော့်ကုတင်သေးသေးလေးပေါ် တက်လှဲလိုက်ရင်း ဗိုက်ဆာပီလို့ ပူဆာလာတော့ ရယ်ဒီပဲခဏလေးစောင့်ဆိုပီး မီးဖိုခန်းထဲ၀င် ကြက်ဥမွှေကြော်ကို ဓါးနဲ့ပါးပါးလှီးပီး အသီးအရွက် စိမ်းစိမ်းစိုစိုလေးတွေနဲ့ တရှဲရှဲအိုးပူတိုက်ထားတဲ့ အစိမ်းကြော်၊ ကြက်သားကြော်၊ မက်လင်သီးချဉ်ရည်နဲ့ ထမင်းတစ်ပန်းပြား အခန်းထဲယူသွားလိုက်ပီး
ကျနော့် စာကြည့်စားပွဲပေါ်မှာပဲ ပြင်ပေးလိုက်တယ်။ ခရီးပမ်းလာလို့လားမသိဘူး တရှူးရှူးနဲ့ အားရပါးရ အုပ်သွားတယ်။ စားသောက်ပီးတော့ ချမ်းတယ်ဆိုပီး ကျနော့်အိပ်ယာပေါ် ပြန်တက်သွားပီး ဂွမ်းကပ်ကြီးခြုံပီး ကျနော့် စာအုပ်စဉ်ပေါ်က ဗမာမဂ္ဂဇင်းတစ်အုပ်နဲ့ နှပ်နေတယ်ဗျ။ ပန်းကန်ခွက်ယောက်တွေဆေးကြော သိမ်းပြုပီး ရေနွေးကြမ်းခွက်ကလေး သူ့အတွက်ယူလာပေးပီး ကုတင်ဘေးက ပြူတင်း
ပေါက်ဘောင်ပေါ်တင်ထားပေးလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက်တော့ ကျနော် ဟိုနားထိုင်လိုက် ဒီနားရပ်လိုက်ဖြစ်နေပီ။ ဘယ်ကနေဘယ်လို ဇာတ်လမ်းစရမှန်းမသိဘူးရယ်လေ ဟီး။ တကယ်ပြောတာ လူက စိတ်လှုပ်ရှားနေတာဗျ။ ဟာ! သောက်ရူးနင့်ကို ခံချင်လို့ ဒီအထိလို်က်လာတာ တက်အုပ်ပစ်လိုက် လို့ ခင်ဗျားတို့ပြောချင်နေကြလိမ့်မယ်။ ဟုတ်တာတော့ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ပြောခဲ့သလို သမီးရည်းစား
မဟုတ်ဘာမဟုတ်ကြီးဆိုတော့ လူနုံလူအ လေး မောင်ချမ်းဘယ်က စရမှန်းကိုမသိတာဟီဟိ။ ကုလားထိုင်လေးတစ်လုံးဆွဲယူလိုက်ပီး သူအိပ်နေတဲ့ ကုတင်ဘေးမှာ ခပ်တည်တည်နဲ့ထိုင်ပီး သူ့ကို နွားပြာကြီးအောက်သွားမရှိဆိုသလို ဟီးဟီးဆိုပီးရယ်ပြနေမိတယ်။ (မျက်စိထဲမြင်ကြည့်ကြစမ်းပါ ဘယ်လောက်ပေါတောတောနိုင်လိုက်သလဲလို့ခွိ) ဒင်းကတော့ ခပ်တည်တည်ရယ်။ အဲ့လို သောင်တင်ရေမကျအခြေနေ
ကြီးကနေ ခဏနေတော့ အလင်းရောင်ပျောက်သွားတယ်။(ဆောင်းတွင်းဖက်ဆိုတော့ နေ့လည်၃နာရီကျော်ရင်ကိုမှောင်ပီ) ညောင်းလာတယ် ရေချိုးချင်တယ် အကိုရာတဲ့။ အဲ့လိုမျိုးလှမ်းပြောလာတော့ ကျနော် နည်းနည်းရင်ထိတ်သွားတယ်။ ကျနော့်အောက်ဆုံးထပ်က ရေချိုးခန်းအိမ်သာ မရှိဘူး။ ဒုတိယထပ်က ကျောင်းသူ၂ယောက်(တရုတ်မနဲ့ကုလားဖြူမ) နဲ့သူတို့အထပ်မှာရှိတဲ့ ရေချိုးခန်းနဲ့ အိမ်သာကို တူတူရှဲရတာဆို
တော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲပေါ့။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျနော့်ရေချိုးခန်း၀တ်စုံကို သူ့ကို၀တ်ခိုင်းလိုက်ပီး လူအလစ်မှာ အပေါ်ထပ်ကို အသာလေးခေါ်သွားလိုက်တယ်။ မီးဖွင့်၊ ရေနွေးပူပူလေးနဲ့ ရေပန်းလေးဖွင့်ပေးပီး ကဲ!ဟော့ဒီစင် ပေါ်က ခေါင်းလျှောက်ရည် ဆပ်ပြာရည်တွေက အကို့ဟာ ယူသုံးလိုက်ဆိုပီး ပြန်ထွက်မလို့လုပ်တော့ ဟင့်အင်း! ကြောက်တယ် တစ်ယောက်ထဲမချိုးရဲဘူးတဲ့။ မောင်ချမ်းကို ကလည်း အဖော်သိပ်မလုပ်ပေးချင်ဘူးဆိုတော့ကာ
အင်း.. ပီးကော ဆိုပီး တံခါးကို အတွင်းကနေလော့ခ်ချပီး ကျောပေးသလိုလိုဘာလိုလိုလုပ်ရင်းစောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။
ဖင်တုံးလုံးလေးကို မသိမသာတစ်မျိုး၊ သိသိသာသာတစ်မျိုးလှမ်းရှိုးရင်း တဏှာစိတ်က ငယ်ထိပ်တက်နေပီဆရာတို့ရေဖူးးးး
အားလုံးပီးစီးပီဆိုတော့မှ အသာလေးလက်ဆွဲခေါ်ပီး အောက်ထပ်က ကျနော့်အခန်းထဲခပ်သုတ်သုတ်လေးပြန်၀င်လာခဲ့ကြတယ်။ မင့်ဟာက ဘာလို့အဲ့လိုခိုးကြောင်ခိုး၀ှက်တွေလုပ်နေရတာလဲလို့မေးချင်နေပီမလား။ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး။ ရှက််လို့ပါဗျာ။ ကျောင်းသားဖြစ်ဖြစ်ကျောင်းသူဖြစ်ဖြစ် ကိုယ့်အဖော်ကိုယ်ခေါ်ပီး အုပ်တာ ဘာဆန်းတာလိုက်လို့ဟီး။ ဒါပေမယ့် ကျနော်က ပြုံးစိစိအကြည့်ခံရမှာရှက်လို့ဗျ။
ကျနော်ပြောခဲ့ဖူးသလိုပဲ အော၀တ္ထုတွေလျှောက်ရေးနေပေမယ့် တကယ့်လောက က မောင်ချမ်းကို က အရှက်အကြောက်အင်မတန်ကြီးတာကလား။ သူများအမြင်မှာဗျိုင်းကောင်းကျောက်ဖိကလေးကိုးဟိ။ တချို့ကောင်တွေကောင်မတွေဆို ကိုယ့်အခန်းမှာကိုယ် ဘဲတွေ၊စော်တွေခေါ်အုပ်ကြတာ အိုးရက်စ်၊အား ဟားဒါး ဘာညာကွိကွတွေ ဆူညံနေတာ အတိုင်းသားကြားနေရတယ်။ သောက်ရှက်ကိုမရှိကြဘူးဗျ။ ဒီလူတွေကြားထဲ သိက္ခာတော်ရ
ဆရာတော်ကြီးလိုလိုဘာလိုလို လုပ်ထားတာဆိုတော့ ဟီး ရှက်သလိုလိုဘာလိုလိုဖြစ်နေလို့ ပုန်းရှိုးကွယ်ရှိုးဖြစ်နေတာဗျ။
အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ မရတော့ဘူးရယ်။
ရေချိုးတက်လာစ မွှေးတေးတေးကိုယ်လုံးလေး အ၀တ်အစားတွေလဲပီးကာစ ကုတင်ပေါ်အတက်မှာ အနောက်ကနေသိုင်းဖက်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ကျနော်သာ လူမဟုတ်ဘူး နွားသိုးကြီးသာဆို ၀ပ်ထရိန်းးး ဆိုပီး မြည်သံထွက်လာမလားပဲဟီး။ အဲ့မှာ ၂ယောက်သားလုံးထွေးပီး ကုတင်ပေါ်လဲကျသွားရော။ လုံးနေရင်း သူကအောက်က ကျနော်က အပေါ်ကဖိထားရင်း နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးကို အတင်းစုပ်နမ်းပစ်လိုက်မိတယ်။ သူကလည်း မရုန်းတဲ့အပြင်
အားပါးတရကျနော့်ဂုတ်ပိုးတွေကိုသိုင်းဖက်ပီး ပြန်နမ်းတယ်။ ရေလည်ကြမ်းကုန်တာဆရာတို့ရေ။ သူ၀တ်ထားတဲ့ တီရှပ်ကလေးကို အသာလှန်တင်လိုက်တော့ အောက်က ဘာမှကိုမ၀တ်ထားတာ ချိုဗူးအိထွားထွားကြီးက မီးရောင်အောင်မှာဘွားကနဲပဲ။ အားရပါးရကို လက်၂ဖက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ချေမွှပစ်လိုက်တယ်။ အကိုရာ! ဆိုပီး ရင်လေးကော့တက်လာတယ်။ အောင့်ထားတာတွေက များနေပီဆိုတော့ကာ အချိန်မဆွဲတော့ဘူး။ ညီမလေးရဲ့အောက်က ဂွမ်းခံဘောင်းဘီရှည်
အနီရဲရဲလေးကိုအတင်းဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ (သူလည်းအလိုက်သတိနဲ့ဖင်ကြွပေးရှာပါတယ်) ဘောင်းဘီရှည်ကော အတွင်းခံပင်တီလေးပါ လိပ်ပီးပါလာတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်၊ ချိုဗူးတွေကို လက်နဲ့ဆုပ်ချေကစားနေရာကနေ၊ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို စမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရည်တွေစို့နေပီ။ အဲ့ဒီမှာ ကျနော် သေသေချာချာတောင် မပျိုးဖြစ်တော့ပဲ ၀တ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ဒုံးပျံက သောက်ရမ်းတင်းမာနီရဲထားပီ။ ညီမလေးက ရင်ဖိုနေတဲ့
မျက်နာလေးနဲ့ ဖြောင်းကနဲထွက်ကျလာတဲ့ ကျနော့်ဒုံးပျံကို အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ထားရင်း မော့ကြည့်နေတယ်။ ကဲ!ကြာပါတယ် လာထားဆိုပီး အဖုတ်၀မှာတေ့ထားလိုက်တယ်။ အထည့်ခံရတော့မယ်ဆိုတာ သိနေတဲ့ ညီမလေးက မျက်နာလေးရှုံ့ပီး မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားတယ်။ အားနဲ့ဖိထည့်ပစ်လိုက်တော့ စီးစီးပိုင်ပိုင်ပဲ၀င်သွားတယ်။ ရေလည်ကြပ်ပီးစီးနေတာဗျာ။ အသွင်းအထုတ်တွေဘာတွေလုပ်မနေဘူး။ တစ်ခါထဲတဆုံးထည့်ပစ်လိုက်တာ။ လူကိုအံမနည်းကြိတ်ထားရတယ်။
ဆီးခုံခြင်းထိသွားတော့မှ ချိုဗူး၂လုံးကို စုံကိုင်ထားရင်း ပြန်ထုတ်တယ်၊ပြန်သွင်းတယ်။ ပြန်ထုတ်တယ်၊ပြန်သွင်းတယ်။ ထုတ်တယ်၊သွင်းတယ်။ ၄-၅ချက် ၁၀ချက် ၁၁-၁၂ ... ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံးတုန်သွားတယ်။ တင်ပါးတွေခွက်သွားတဲ့အထိညှစ်လိုက်မိတယ်။ ဘာမှန်းကိုမသိလိုက်ပဲ သုတ်ရည်ပူပူတွေပန်းထည့်လိုက်မိတယ်။ ဟာကွာ .. သွားပါပီဆိုပီး အဲ့ဒီတော့မှသတိထားလိုက်မိတယ်။ ဟားဟား  ဘာမှတောင်မလုပ်ရသေးဘူး ပီးသွားတာလေ။
ကောင်းကြသေးရဲ့လားဆရာတို့ရယ်။ ဆောင့်ဖို့နေနေသာသာ၊ ဘာမှမလုပ်ရသေးဘူး။ ပန်းထွက်ကုန်ပီဟီးးး။
ညီမလေးရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်လျှက် အိပ်ချလိုက်ရင်း တစ်ကိုယ်လုံး တသိမ့်သိမ့်တုန်ခါသွားတဲ့ အော်ရယ်နေမိတယ်ဗျာ။
အောက်က ကျနော့်ညီမလေးကတော့ တောင့်တောင့်လေးငြိမ်ခံနေရင်း စိတ်ပျက်သွားရှာတယ်။ ကိုင်း ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲဗျာ။ ဒီနေရာမှာ ကိုယ်တွေ့မဟုတ်ပဲ အောဇာတ်လမ်းဆို ရေလည် လှန်ပြန်နေအောင် ဆက်ဆံကြပါတယ်ဆိုပီး လျှောက်ရေးပီပေါ့။ ဟုတ်ပါတယ် ကျနော်လူပျိုပေါက်ကလေးမဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် မိန်းမနဲ့သေချာမဆက်ဆံတာက ကြာလှပီလေ။ ပီးတော့ စိတ်တအားလှုပ်ရှားနေတာ။ စိတ်တအားထနေတာကို သတိမမူမိတော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်မထိန်းလိုက်နိုင်ခင်မှာ
တပ်ထွက်ကြီး(တပ်ကြပ်ကြီးရဲ့ဘော်ဒါဟီးဟီး) ဖြစ်သွားတယ်။ လူလည်း ဖိုးသိုးဖတ်သပ်ကြီးဗျာ။ အားမလိုအားမရ။ ညီမလေးခမျာလည်း အသေအကြေအားခဲထားရှာမှာ ခုတော့ သွားရှာပါပေါ့လားဟီး။ ပန်းထုတ်ပစ်တဲ့ဟာတွေက ဒလောဟောဗျ။ (နှစ်ချို့၀ိုင်တွေဟဲဟဲ) အသာလေး တစ်ရှူးစလေးခံပီးမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ရတယ်။ သူ့ဟာလေးကိုလည်း သေသေချာချာသုတ်ပေး၊ ကိုယ့်ဖာကိုယ်လည်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်.. ရှက်ရှက်နဲ့ဘောင်းဘီတွေဘာတွေပြန်၀တ်(သူကတော့ ဘာမှပြန်မ၀တ်ပဲ
စောင်ဆွဲခြုံပီး ခွေအိပ်နေတယ်) ကျနော်လည်း ဘာပြောရမှန်းသိတော့ နဖူးလေးမွှေး၊ပါးလေးမွှေးရင်း သူ့ကို ခွပီးဖက်ထားပေးရင်း ၂ယောက်သားငြိမ်ငြိမ်လေးအိပ်နေရာက အိပ်ပျော်သွားကြတယ်။
ည၈နာရီလောက်ရောက်တော့ ဆတ်ကနဲပြန်နိုးလာတယ်။
လူက ခဏမှိန်းလိုက်ရတော့ လန်းလန်းဆန်းဆန်းဖြစ်သွားပီ။ အိပ်ယာထဲကထ အခန်းထဲက ဘေစင်မှာ မျက်နာသစ်၊သွားတိုက်၊ ရေအေးအေးတစ်ခွက်သောက်နေတဲ့ အချိန် ညီမလေးလည်း ပြန်နိုးလာတယ်။ ရေဆာတယ်တဲ့။ ရေတစ်ခွက်တိုက်လိုက်တယ်။ ရေသောက်ပီးတော့ ကျနော့်ပေါင်ကြားကို လှမ်းကြည့်နေတာတွေ့တော့ ခပ်တည်တည်နဲ့ ဘောင်းဘီလျှောချပီး သူကြည့်နေတဲ့ဟာကို ပြလိုက်တယ်။ ငေါက်တောက်ရမ်းတမ်းနဲ့ အနီရဲရဲဒုံးပျံလေဟီး။
ချာဂျင်ပြန်ပြည့်ထားပီဆိုတော့ မတ်နေတာပဲ။ ကျနော့်ဒုံးပျံကို ငေးကြည့်ရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို လျှာနဲ့သပ်နေတယ်။ အသာလေး အရှေ့တစ်လှမ်းတိုးပီး ခါးကော့ပေးလိုက်တော့ အလိုလို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ လာဆုပ်ကိုင်လာတယ်။ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ကလေးတွေ လုပ်ပေးလာတယ်။ ဘယ်ရမလဲဗျာ။ သူ့အိမ်မှာ တုံးက ကျနော်သူ့အဖုတ်လျှက်ထားပေးပီးလေ။ ခုသူ့အလှည့်ပေါ့။ ခါးကို ပိုပီးကော့ပစ်လိုက်တယ်။ မျက်နာလေးနား ဒုံးပျံကြီးကပ်လာတယ်။ တစ်ချက်မော့ကြည့်တယ်။
နောက်တော့ ဘာမှမပြောတော့ဘူး။ နှုတ်ခမ်း၂လွှာထဲ ထိပ်ဖူးကို ညှပ်ပီးစုပ်တော့တာပါပဲ။ ခုမှ အရသာကို အားရပါးရခံစားရတော့တာဗျို့။ ကောင်းချက်။ ငုံထားရင်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ပေးလာတော့ အရှိန်တက်လာပီ။ ကုတင်ပေါ်ခြေထောက်တစ်ချောင်းတင်၊ ကြမ်းပြင်ပေါ်တစ်ချောင်းထောက်ထားရင်း သူ့ခေါင်းလေးကို လက်၂ဖက်နဲ့ထိန်းရင်း ပါးစပ်ထဲကို ကော့ကော့ပီးသွင်းတော့တာပေါ့။ တစ်ချက်တစ်ချက် အရှိန်လွန်လွန်သွားတဲ့ အခါ အသက်ရှူမ၀ရှာလို့နေမယ်။ နည်းနည်းရုန်းချင်တယ်။
ကျနော်ကလည်း ခေါင်းကိုလက်၂ဖက်နဲ့ ညှပ်ထားတာမလွှတ်ပေးဘူး(လူယုတ်မာကြီးပါဗျာဟီး) အဲ့ဒီမှာ အရှိိန်လွန်လွန်သွားတာ ဘယ်လောက်ထိဖြစ်သွားလဲဆို ဒုံးပျံအချောင်းရှည်ကြီး ဆုံးခါနီးအထိထိုးထည့်ပစ်လိုက်တော့ အာခေါင်ထိရောက်ပီး အဟွတ်အဟွတ် အော့ေဝါ့ ဆိုပီး အန်ချင်သလိုဖြစ်သွားတော့မှ ဟယ်! လက်လွန်ကုန်ပီဆိုပီး ဆွဲထုတ်လိုက်ရတယ်။
ရင်ဘတ်ကို လက်ကလေးနဲ့ဖိပီး ကျနော့်ပေါင်ကို လက်သီးဆုပ်ကလေးနဲ့ထုရင်း .. အဟွတ်အဟွတ်ဖြစ်နေရှာတယ်။ အကို! ရှင်အရမ်းဆိုးတယ်သိလား တဲ့ မျက်ရည်လေး၀ိုင်းလို့ ကျနော့်ကို ငိုမဲ့မဲ့ပြောတော့မှ သနားသွားတယ်။ အသာလေးအိပ်ယာပေါ်တက်ပီး စောင်တွေကိုဆွဲလှပ်၊ ပေါင်ကြားထဲဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင် အဖုတ်၀မှာတေ့ပီး ဒုံးပျံကိုဖိသွင်းလိုက်တယ်။ တဇွိဇွိအရသာနဲ့အတူ ထစ်ကနဲထစ်ကနဲဖြစ်ရင်း ၀င်သွားတယ်။ အသက်ကိုမှန်မှန်ရှူသွင်းရင်း တစ်ချက်ချင်းအသွင်းအထုတ်မှန်မှန်လေး
လုပ်နေတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ပထမတစ်ခါလိုမဟုတ်တော့ဘူး။ သွေးအေးအေးနဲ့ (ဘကြီးထောင်လို) ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့်ခံစားတော့တာ။ ညီမလေးခမျာ ပထမတော့ အံကြိတ်ခံရှာပါသေးတယ်။ နောက်ပိုင်း လူဆိုးကြီး ေ၀သာလီချမ်းကိုရဲ့ ပြင်းထန်တဲ့ဆောင့်ချက်တွေက မာန်ပါလေပီဆိုတော့ကာ အမေ့.. အကိုရယ်..ဖြေးဖြေး..ဟာ..ဟာ.. မရတော့ဘူး.. မရတော့ဘူးဆိုပီး အော်ဟစ်သောင်းကျန်းလာတော့တာပေါ့။ (အဲ့ဒီမရတော့ဘူး မရတော့ဘူးလို့အော်သံကြားရင် အသေသာ ပိတ်ဆောင့်ပစ်လိုက် အဖုတ်ကလေး
အတွင်းသားတွေက ရှုံ့ပွရှုံှု့ပွဖြစ်လာပီး အတင်းဆွဲညှစ်လာလိမ့်မယ် ဆိုလိုတာက သူပီးချင်တာကို မခံနိုင်တော့ပဲ ကယောင်ကတမ်း မရတော့ဘူး မရတော့ဘူးလို့ လျှောက်အော်တာမှန်း ကျနော်ရိပ်မိလိုက်တယ်) ပထမ လေးလေးမှန်မှန်၅မိနစ်လောက်ပဲဆောင့်နေရာက အရှိန်ရလာတော့ ဆက်တိုက် အသားကုန်ဗျင်းတော့တာ မိနစ်၂၀လောက်ကြာမယ်ထင်တယ်။ ကျနော်လည်း မအောင့်နိုင်တော့ပဲ ပန်းထုတ်ရင်းပီးသွားရော။ ဇီးရိုးဒီဂရီလောက်ပဲရှိတော့တဲ့ အပူချိန်မှာ လူကိုအိုက်လွန်းလို့ အ၀တ်မကပ်တော့ဘူးဟီဟိ။
ဖင်တုံးလုံးချွတ်ပီး ၂ယောက်သားဖက်လို့ငြိမ်ကျသွားကြတယ်။
အဲ့ဒီမှာ အိပ်နေတဲ့ မြွေနဂါးနိုးလာတော့တာပဲ။
ခဏမှိန်းလိုက်။ ပြန်ထလိုက် ထပ်ဗျင်းလိုက်။ ရေထသောက်လိုက်။ ပြန်အိပ်လိုက်။ ထပ်အုပ်လိုက်။ မိုးကိုလင်းတဲ့အထိပဲ ဟီး။ နောက်ဆုံးတစ်ခါဆို သနားစရာလေးဗျာ။ ကျနော်သူ့ကို ကုတင်ဇောင်းမှာ ပေါင်၂ချောင်းဖြဲခိုင်းထားပီး အသေအုပ်နေတဲ့အချိန် အကို! ခဏလေးရပ်ပေးပါ ခဏလေးရပ်ပေးပါဆိုပီး အတင်းတောင်းပန်လို့ရပ်ပေးလိုက်တော့ ညီမလေးသေတော့မယ် ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူးတဲ့ နှလုံးခုန်သံတွေက တအားမြန်နေတာ။ (အမှန်ကဆက်တိုက်ဆက်တိုက်ပီးလွန်းလို့ဖြစ်တာဗျ) အဲ့ဒီတော့မှဒီပိုဇေရှင်နဲ့ဆို
ငါတော့ လူသတ်မှုဖြစ်တော့မယ် ဆိုပီး  အသာလေး ဘေးတိုက်ခွေအိပ်ခိုင်းပီး ဖင်တစ်ခြမ်းဆွဲမ တစ်ချက်ချင်းဆောင့်တဲ့ အနေအထားနဲ့ မှိန်းပီးဆက်ဆော်ရတော့တာ။ သူလည်း မှိန်းပီးဇိမ်ယူလို့ရတာပေါ့လေ။ ဒါနဲ့ပဲ နောက်တနေ့ရောက်သွားရော။ သူက နောက်တစ်ညထပ်မအိပ်နိုင်ဘူးလေ။ တနင်းလာမနက် လက်ချာရှိတယ်တဲ့။ နေ့လည်ရထားနဲ့ပြန်လိုက်မှရမှာ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တောင်နဲ့မြှောက်ဖြစ်နေတော့ မလွယ်ပါဘူးဗျာ။ စိတ်ညစ်စရာကောင်းတယ်။ ၀အောင်လင်အောင်တောင် မအုပ်လိုက်ရပဲပြန်တော့မယ်ဆိုတော့
ဟာတာတာကြီး။ ပိုဇေရှင်တောင် မစုံသေးဘူးအဟီး။
မနက်၁၀နာရီလောက်နေတော့ မနက်စာကျေွး၊ သူ့အထုပ်အပိုးတွေပြင်ပေးပီးတော့ ကျနော်ရေခဏပြေးချိုးလိုက်သေးတယ်။ ရေချိုးတက်လာတော့ သူ့အရှေ့မှ ရေချိုးခန်း၀တ်စုံ ခါးကကြိုးကိုဖြေပြလိုက်တော့ တောင်မတ်နေတဲ့ဟာကြီးက ထွက်ကျလာပြန်တယ်။ အဲ့ဒီကြီးကိုငေးပီး ဟင်းးး ကနဲသက်ပြင်းချ .. ဘာလုပ်ပေးရမလဲ စုပ်ပေးမယ်ပီးလိုက်တဲ့။ ဟင့်အင်း! တစ်ကြောင်းထပ်ဆွဲမယ်လို့ခွိ။ ဘာမှမပြောရှာပါဘူး။ သဘောပါဆိုတဲ့ အမူအရာနဲ့ ခေါင်းငုံ့နေတယ်။ အဖုတ်နဲ့ဒုံးပျံက သိပ်အကြောင်းမသိသေးတော့
သိပ်သောင်းကျန်းလို့မဖြစ်သေးတော့ကာ အသာလေး လှေကြီးထိုးရိုးရိုးနဲ့ တစ်ကြောင်းခပ်သုတ်သုတ်ဆွဲပီး မြန်မြန်ပီးလိုက်တယ်။ အားတော့သိပ်မရလိုက်ဘူး။ ဘူတာရုံလိုက်ပို့တော့ ကျနော့်ကို မခွဲချင်တဲ့ငိုမဲ့မဲ့မျက်နာလေးနဲ့ ရထားပေါ်ပါသွားရှာတယ်။ စိတ်တော့ ထိခိုက်တယ်ဗျာ။ အေ၀းကြီးကလာပီး ကျနော်လုပ်သမျှလာခံ၊ ခုတော့လည်း တစ်ယောက်ထဲမျက်နာငယ်လေးနဲ့ အေ၀းကြီးပြန်သွားရှာပီ။ ကျနော်လည်း အဆောင်ပြန်လာပီး ထမင်းတစ်နပ်၀၀စားပီး ထိုးအိပ်ပစ်လိုက်တယ်။ တရေးနိုးလာတော့ ညနေစောင်းနေပီ။ ညီမလေးကိုဖုန်း
ခေါ်လိုက်တော့ ကြားက ဘူတာတစ်ခုမယ်(သူ့မြို့ဖက်ကိုဆက်သွားဖို့) ရထားနောက်တစ်စင်းပြောင်းစီးဖို့ထိုင်စောင့်နေတယ်တဲ့။ ရင်ထဲမှာ နင့်ကနဲဖြစ်သွားတယ်။ ကော့လှန်နေအောင်အေးတဲ့ ရာသီဥတုမှုန်မှိုင်းမှိုင်းကြီးမှာ တစ်ညလုံးကျနော်အုပ်ထားပေးတဲ့ ဒဏ်နဲ့ ငုတ်တုတ်လေးထိုင်နေရှာမယ့် ပုံစံလေးကို မြင်နေမိတာကိုးဗျ။ ဒါနဲ့ဖုန်းကို မချပဲဆက်တိုက်စကားတွေပြောပေးနေမိတယ်။ လမ်းတလျှောက် နောက်ဆုံးသူ့အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့ အထိပဲ။
နောက်ရက်တွေကြတော့ အလွမ်းသယ်ကြတာပေါ့ဗျာ။
မ၀သေးဘူး ဘယ်လိုထပ်တွေ့ကြမလဲဘာညာပေါ့။ သူကလည်း အုပ်ခဲ့သမျှအဖြစ်အပျက်တွေကို ဟာသလေးနှောကျနော်စမြုံ့ပြန်တဲ့ အခါတိုင်း အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုက် အကိုကွာ! အာကွာ! ရှက်တယ် တော်ဘီ ဘာညာဆိုပီး ဟန်အမူရာလေးပိုလို့ပေါ့လေ။ အဲ့ဒီမှာသိပ်မကြာလိုက်ဘူး။ ဒီဇင်ဘာပိတ်ရက်ရှည်ရောက်လာတော့တာပဲ။ ပိတ်ရက်တွေနီးလာလေလေ ကျနော်တို့၂ယောက်လုံးရင်အခုန်မြန်လေလေပေါ့ဗျာ။ ပုံမှန်ဒီဇင်ဘာလဆို သူက အိမ်ပြန်နေကြတဲ့။ ဒီနှစ်တော့ မပြန်ဘူးဆိုပဲ။ သူနဲ့တူတူအိမ်ငှါးနေတဲ့ အဖြူမ၂ယောက်က သူတို့
ထုံးစံအရ ခရစ္စမတ်အမှီ အိမ်ပြန်ကြမယ်ဆိုတော့ ညီမလေးတစ်ယောက်ထဲကျန်ရစ်ခဲ့တော့မှာလေ။ သူက အစီအစဉ်တွေဆွဲနေပီ။ အကိုလာခဲ့ ကျမဆီတဲ့။ အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေ၊ အစိမ်းရောင်လွင်ပြင်တွေ၊ ဆိုက်ပရက်စ်ပင်တောအုပ်တွေရှိတဲ့ တောင်ကုန်းတွေဖက် ခြေလျင်တူတူသွားကြရအောင်တဲ့။ တစ်အိမ်လုံးမှာလည်း ညီမလေးတစ်ယောက်ထဲကျန်ခဲ့မှာဆိုတော့ ကြောက်တယ်တဲ့ဟီဟိ။ ကျနော့်မလဲ သိပ်မသွားချင်ရှာဘူး တစ်ရက်တစ်ရက် ပိတ်ရက်မြန်မြန်ရောက်ပါစေ ဆိုပီး ဆုတောင်းနေရတာဟီး။ ဘူတာရုံအိုလေးရှိတဲ့ မှုန်ကုတ်ကုတ်မြို့ကလေး
ထဲမှာ ဆံပင်ဂုတ်၀ဲမလေး ကျနော့်ကို မျှော်နေပီဆိုတာ သိနေရတော့ အလိုလိုကို အထုပ်အပိုးတွေပြင်ပီး ခြေတကြွကြွပေါ့။
ဒီဇင်ဘာကျောင်းပိတ်ရက်စစချင်းနေ့ ေ၀လီေ၀လင်းမှာ အီဖေကိုယ်မောင်ချမ်း လက်ဆွဲအိတ်အနက်ရောင်လေးဆွဲ၊ကျောပိုးအိတ်အစိမ်းရောင်လေးလွယ်လို့ ဘူတာရုံကိုဒိုးတော့တာပဲဗျို့။
မှတ်မှတ်ရရ ပြဿနာကတက်လိုက်သေးတယ်။ ကြို၀ယ်ထားတဲ့ ရထားလက်မှတ်က လက်မှတ်ထုတ်ပေးတဲ့စက်မှာ ထုတ်မရဘူးဗျာ ခွီးး။ ဘာလို့ထုတ်မရတာလဲဆိုတော့ အဲ့ဒီလက်မှတ်က ညီမလေး၀ယ်ထားပေးတာလေဟီး။ လက်မှတ်၀ယ်စဉ်က ပက်ဆံပေးထားတဲ့ ခရက်ဒစ်ကဒ်ကို စက်ထဲ
ထိုးထည့်လိုက်မှ လက်မှတ်ကထွက်လာတာမျိုး၊ တခြားကဒ်နဲ့ဆို လက်မှတ်ထုတ်မပေးဘူးတဲ့။ ကိုယ်ကလည်းမသိဘူးရယ်လေ။ မနက်စောစောစီးစီး ပြဿနာက အဲ့လိုစတက်တော့တာ။ ညီမလေးက ဘာလို့လက်မှတ်၀ယ်ပေးတာတုံးဆိုတော့ကာ ခင်ညားတို့ညီလေးမောင်ချမ်းက အဲ့ဒီတုံးက ငမွဲကိုး
(ခုလည်းထူးမခြားနားပါပဲဗျာ) သူက ကိုယ်ငမွဲမှန်းသိနေတော့ကာ သနားလို့ရထားလက်မှတ်၀ယ်ပေးရှာတာပါ။ ဒါနဲ့ခွကျနေတော့ကာ မထူးပါဘူးကွာ ဆိုပီး ချက်ချင်းနောက်ထပ်ရထားလက်မှတ်တစ်စောင်ကောက်၀ယ်လိုက်ရတယ်။ (အဲဒီလက်မှတ်ဖိုးသူပြန်ပေးတယ်၊ကိုယ်ကလည်းသောက်ရှက်မရှိတော့ ယူတာပေါ့ဟီးဟီး)
စောစောစီးစီး ဘူပိတ်ချက်ပြောပါတယ်။
လမ်းမှာလည်း ရထားတွေက ဟိုပြောင်းဒီပြောင်းနဲ့ဆိုတော့ စိတ်က စနိုးစနှောင့်နဲ့ တယ်မကြည်ချင်ဘူးဗျာ။ (နောက်ပိုင်းအကြိမ်ကြိမ် ဖြစ်လာတော့မှ မျက်စိမှိတ်ပီး စီးတောင်ရောက်ပါတယ်ဖြစ်လာတာဟိဟိ)
မနက်ခင်း၁၀နာရီလောက်မှာ ညီမလေးရှိတဲ့ တောမြို့လေးက ဘူတာရုံအိုလေးကို ရထားဆိုက်သွားတယ်။ ကျနော်မှတ်မိနေတာက အဲ့ဒီနေ့က နေရောင်ခြည်နွေးနွေးလေးတွေ ဖြာကျလို့ ရာသီဥတုအင်မတန်သာယာတယ်ပေါ့ဗျာ။ ထုံးစံအတိုင်းရထားက ဆက်ထွက်သွားတယ်။ ကျနော်ညီမလေးကို ဘူတာရုံကလေးထဲမှာ ရှာကြည့်တာ
မတွေ့ဘူး။ ဒါနဲ့ ဘူတာအပြင်ဖက်ထွက်လာပီး အိတ်တွေကို ခဏချ စီးကရက်တစ်လိပ်လောက်ကောက်ဖွာနေလိုက်တယ်။ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ကုလားဖြူအဘိုးကြီးတစ်ယောက်က တက္ကသိုလ်ကိုသွားချင်ရင် ဒီနေရာမှာဆိုက်လာမယ့် ဘတ်စ်ကားကို စီးရင်ရောက်တယ်လို့ (ဒီမြို့မှာက နိုင်ငံခြားသားဆိုရင် ကျောင်းသားမှန်းအလိုလိုသိတာကိုး)
လာပြောလို့ ခေါင်းငြိမ့်ပြနေတုံး ဘတ်စ်ကားဆိုက်လာတယ်။ ဘတ်စ်ကားပေါ်က ဂုဏ်သရေ ရှိအမျိုးသမီးလေးက ခပ်တည်တည်နဲ့ဆင်းလာတယ်ဗျို့။ ဂုဏ်သရေရှိ အမျိုးသမီးလေးဆိုတာ ညီမလေးကိုပြောတာပါ။ ၀တ်ထားစားထားတာလေးကိုကြည့်ဦးလေဗျာ။ ကုတ်အင်းကျီအနက်၊အောက်က စတိုင်ပင်န်အနက်၊ လေဒီရှူးနဲ့ ကျော့ကျော့လေးရယ်။ ကိုင်းအနက်ရောင်
နဲ့ မျက်မှန်အကြည်လေးပါတပ်ထားတော့ ရေလည်ဂိုက်ဂိုက်လေးပေါ့။ မျက်နာက မရယ်မပြုံးနဲ့ ခပ်တည်တည်ရယ်။ (စိတ်ထဲမယ်တော့ ဒီကောင်ငါ့ကို အိမ်ရောက်ရင် အသေအုပ်မှာလားမသိဘူး ဟီဟိ ဆိုပီး အူမြူးနေမှာပါဗျာ မသိတာလိုက်လို့ခွိ)
ဘတ်စ်ကားပေါ်ရောက်တော့ ကားမောင်းတဲ့ ဒရိုင်ဘာ(အမျိုးသမီး)က နင်တို့က မောင်နှမလား ဘာညာနဲ့မေးနေသေးတယ်။ မြို့က ခပ်သေးသေးရယ်ဆိုတော့ အချင်းချင်းလည်းရင်းနှီးနေကြတာလားဘာလားမသိဘူး။
ဘတ်စ်ကားစီးရတာလည်း ဘာမှမကြာလိုက်ပါဘူး ငါးမိနစ်ဆယ်မိနစ်ပေါ့ မြို့ထဲကိုဖြတ်ပီးတာနဲ့ တက္ကသိုလ်၀န်းဖက်ရောက်လာတာပဲ၊ ညီမလေးတို့ရပ်ကွက်ဖက်ကိုဖြတ်တာနဲ့ ၂ယောက်သားကားပေါ်က ဆင်းလိုက်ကြတယ်။ ဒရိုင်ဘာအမျိုးသမီးက ဘိုင့်ရီ! ဒါလင် ဘာညာနဲ့ နှုတ်ဆက်ပီးဆက်မောင်းသွားတယ်။
ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်ကနေ သူ့အိမ်ကိုရောက်ဖို့ တောပန်းရိုင်းလေးနီနီဝါဝါလေးတွေပွင့်နေတဲ့ ပတ်၀န်းကျင်၊ ရေစီးသံ တဖျောဖျောနဲ့ မြောင်းကလေး၊ အနီရောင်အုတ်ကြွပ်မိုး အိမ်ကလေးတွေကို ကွေ့၀ိုက်ဖြတ်ကျော်ပီးသွားရင်း ကျနော် ငယ်ဘ၀ကိုပြန်ရောက်သွားသလိုခံစားနေရတယ်။ လက်တစ်ဖက်က ခရီးဆောင်အိတ်ကိုဆွဲ၊ နောက်တစ်ဖက်က ညီမလေးကို
လက်တွဲထားရင်း အလိုလိုအူမြူးလာတာဗျ။ ဟိုအရင်တစ်ခါကတွေ့ခဲ့တဲ့ အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေဆီသွားမယ်နော်၊ တောင်ကုန်းတွေဖက်ကိုကောသွားမှာမလား၊ မြို့အပြင်ဖက်က ဆင်ခြေလျှောလမ်းကလေးအတိုင်းထွက်ချသွားရင် ဘွားကနဲတွေ့ရမယ့် သစ်ရွက်အနီအဝါတွေကြွေကျနေတဲ့ တောအုပ်လေးတွေဆီကိုကော သွားကြမယ်နော် အစရှိသဖြင့် ကျနော်က
အူမြူးနေတဲ့လေသံနဲ့ တတွတ်တွတ်မေးလာသလောက် သူကတော့ အင်း!အဲ! နဲ့ ကျနော့်ကို မချိုမချဉ်ကြည့်ရင်း မပွင့်တပွင့်ရယ်။
အိမ်ရောက်သွားတော့ တံခါးဖွင့်ပီး ၀င်၀င်ချင်းမှာကို လူက စိတ်ထဲသရိုးသရီဖြစ်နေပီ (အုပ်ချင်နေတာကိုပြောပါတယ်ဟီး)
ဒါပေမယ့် သူ့ဘော်ဒါ ၂ယောက်ကကျောင်းပိတ်ရက်မို့ ပြန်သွားပီလား ရှိနေသေးတာလား မသေချာလေတော့ကာ ဘာမှမလုပ်ရဲသေးဘူး။ အပေါ်ဆုံးထပ်က သူ့အိပ်ခန်းလေးထဲရောက်ပီး အထုတ်အပိုးတွေချပီးတဲ့ အထိ ဘာမှမလှုပ်ရှားဖြစ်သေးဘူး။ တစ်အိမ်လုံးကလည်းတိတ်ဆိတ်နေတော့ကာ ညီမလေးရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကော ပြန်သွားကြပီလားလို့ စကားစ
လိုက်တော့ ဘာလုပ်မလို့တုံး ဟွန်း တဲ့။ ထမင်းဟင်းတွေနွေးထားမယ်၊ ရေချိုးချင်နေတာမလား မြန်မြန်ချိုးချေ ထမင်းစားမယ် မနက်ကထဲက ဘာမှစားမလာတာ ဗိုက်ဆာလာတယ်မလား လို့ ပြောရင်း ကျနော့်ကို ကျောပေးလို့ အိမ်နေရင်းအ၀တ်အစားတွေလဲ နေတယ်။ အပေါ်က ကုတ်အင်းကျီကိုချွတ် ဂွမ်းခံအင်းကျီလက်ရှည်လေးနဲ့လဲ၀တ်ပီးတော့၊ အောက်ကစတိုင်ပင်န်ကို
ချွတ်ချ၊ ဗီရိုတံခါးကိုဆွဲဖွင့်ပီး အိမ်နေရင်း၀တ်ဖို့ ဂွမ်းခံဘောင်းဘီအရှည်တစ်ထည်ကိုကုန်းကွကွလေး လှမ်းယူနေတာကို ကြည့်ရင်းစိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူးဗျာ။ သူ့ဟာက ဘောင်းဘီရှည်ချွတ်ချထားတော့(၀တ်ထားတဲ့အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးက ဂျီစတွင်းန်ဆိုတော့) ဖင်လုံးပြောင်ပြောင်လေးနဲ့ကုန်းပြထားသလိုဖြစ်နေတာကိုး။ လူကလေးက ခါးလေးကသိမ်သလောက်
ဖင်တုံးကြီးက ထွားထွားကြီး။ ထွားရတဲ့ကြားထဲအသားအရည်က တင်းပြောင်လွန်းတာမျိုးဆိုတော့ စဉ်းစားသာကြည့်ပေတော့ဆရာတို့ရာ။
ကျနော်တစ်ယောက် လေရဲ့အလျင်နဲ့အတူအဲ့ဒီဖင်တုံးကြီး အနောက်နားကို ၀ှစ်ကနဲနေအောင်ရောက်သွားတော့တာပေါ့။ ကုန်းကွကွမချောလေးရဲ့ဖင်ပြောင်ကြီးကို လက်ဖဝါး၂ဖက်နဲ့ပင့်ကိုင်လိုက်တော့ ဆတ်ကနဲခါးကိုမတ်လာတယ်။ ဟေ့လူ! ဆိုပီး ကျနော့်ကို တံတောင်ဆစ်နဲ့ နောက်ပြန်တွန်းထားရင်း ရေချိုးပါဆိုနေ၊ ထမင်းလေးဘာလေးတော့
အရင်စားကြရအောင်လေကွာတဲ့။ ကျနော်က သူ့ဂုတ်ပိုးလေးကို အားရပါးရမွှေးကြူရင်း ခပ်ဖွဖွလေးမနာအောင် သွားနဲ့ဖိကိုက်ရင်း ဆော့ကစားလိုက်တယ်။ လက်၂ဖက်ကလည်း ဂျိုင်းအောက်ကနေလျှိုပီး ချိုဗူး၂ခုကို အင်းကျီအပေါ်ကနေ ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ အဲ့လိုအနေအထားကနေ အောက်ကလည်း သူ့ဖင်ပြောင်ကြီးကို ဖုထစ်ထစ်ဖြစ်စပြုလာတဲ့ ကျနော့်
ဒုံးပျံ(မတင်းမပျော့) နဲ့ ၃-၄ချက်လောက် ကပ်ညှောင့်ကလေးညှောင့်လိုက်ရင်း
"ဟေ့အေး! ထမင်းဆာဘူး ဒီဟာပဲဆာတယ်" လို့ ချွဲပျစ်ပျစ်လေးညုတုတုသံနဲ့ပြောလိုက်မိတယ်
ညစ်တီးညစ်ပတ်ကပ်ချွဲလေး ချွဲလိုက်တော့ ညီမလေးတစ်ယောက် ဆူဆောင့်ဆောင့်လေးနဲ့ ကျနော့်ဖက်ကိုလှည့်ပီး မျက်နာချင်းဆိုင်လာတယ်ဗျ။
နှုတ်ခမ်းလေးစူတူတူနဲ့ စိတ်တိုချင်ယောင်ဆောင်နေပေမယ့် မျက်လုံးတွေက အရောင်တွေလက်လို့(ရမ္မက်ရောင်တွေတောက်တယ်ခေါ်မလားနော့်) ချက်ချင်းပဲ နှုတ်ခမ်းချင်းဂဟေဆက်ပစ်လိုက်တယ်။ အင့်! ကနဲမြည်သံနဲ့ ခြေဖျားလေးထောက်ပီးခေါင်းမော့လျှက်နဲ့အနမ်းခံရှာတယ်။
အငမ်းမရပဲ အတင်းစုပ်ထားပေးလိုက်တာ၃-၄မိနစ်လောက်ကြာမလားပဲ။ အနမ်းခံရတဲ့သူတော့မသိဘူး နမ်းတဲ့လူကျနော်တောင် အသက်ရှူရတာ မ၀သလိုဖြစ်လာမှ ခဏရပ်လိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်နဲ့ပင်တီလေးပေါ်ကနေ အဖုတ်ကလေးကိုရွရွပွတ်ကြည့်လိုက်တော့ စိုထိုင်းထိုင်းလေးဗျ။
ဒါနဲ့သေချာအောင်ဆိုပီး သားရည်ကြိုးလေးအသာဆွဲ ပင်တီအောက်ကိုလျှိုနှိုက်ပီး အင်ဂျင်၀ိုင်ဖမ်းတိုင်းလိုက်တော့ ချွဲကျိကျိဖြစ်နေပီ။ လယ်ဒီပဲ ကိုကို! ဆိုတဲ့အနေထား။ ဒါကတော့ ထုံးစံပါပဲဗျာ။ ပြောရရင် အဲ့ဒီလို နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းစုပ်နေရင်း ထွေးပွေ့ထားရုံကလေးနဲ့ကို ကျနော်ကိုယ်တိုင်လဲ
ရေလည် "တောင်" နေတာဗျ။ ဆိုလိုတာက တစ်ခါနှစ်ခါတွေ့ပီးသား အတွဲလေးဗျာ.. သေသေချာချာအားရကျေနပ်အောင် မလုပ်ဖူးသေးပေမယ့် အရသာခံပီး ချစ်ဖူးပီးပီဆိုတဲ့ အနေအထား။ ခုလိုနေ့မျိုး လွတ်လွတ်လပ်လပ်(ကျနော့် အဆောင်မှာလို ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ ဘယ်သူတံခါးလာခေါက်
မလဲကြောက်နေရတဲ့နေရာမဟုတ်) ၂ယောက်ထဲ တွေ့ကြတော့မယ်ဆိုတာကို ၂ပတ်၃ပတ်အလိုကထဲက ကြိုစိတ်ကူးယဉ် ရင်တဖိုဖိုဖြစ်ထားခဲ့ကြတာဆိုတော့ ဘူတာရုံမှာ သူလာကြိုကထဲက၊ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ ကထဲက၊ မှတ်တိုင်ကနေအိမ်ကိုလမ်းလျှောက်လာကထဲက ၂ယောက်စလုံးစိတ်လှုပ်
ရှားနေကြတာကိုး။ ကျနော့်စိတ်ထင် အဲ့လိုပြန်တွေ့ရတဲ့ အခြေနေမျိုးမှာ ဘယ်သူမှ သေသေချာချာ စိတ်ရှည်လက်ရှည် "ဖိုးပလေး" လုပ်စရာမလို(လုပ်လည်းမလုပ်)ကြဘူးထင်တာပဲ။ အဖုတ်ကိုစမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရည်ကရွှဲနစ်နေတာတွေ့တာနဲ့ ကျနော်လည်းကမန်းကတမ်းဆိုသလို သူ့ပင်တီ
လေးကို လျှောချပီး ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျနော့်ဂျင်းပင်န်ကိုလည်း ခပ်သုတ်သုတ်ချွတ်၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုပါ လုံးထွေးပီးချွတ်ချ၊ အပေါ်က စပို့ရှပ်ကိုဆွဲချွတ်နဲ့ ဗလုံးဗထွေးတွေ(ခုချိန်ပြန်တွေးကြည့်တာတောင် ရယ်ချင်တယ်)လုပ်နေတာ မသိရင် လူပျိုပေါက်ကလေး"မောင်မောင်ရဲ" "ကြီးမေ"
ကို သူ့အဖွားနဲ့အိမ်ဖော်မလေး အလစ်မှာ ၀ုန်းဒိုင်းကြဲခါနီး ဇာတ်၀င်ခန်းထဲက အတိုင်းပေါ့(အပေါ်မှာ မူးမူးနဲ့ရိ ထားတာလေးကို ခုလိုသူ့ဇာတ်လမ်းလေး ထည့်ကြော်ငြာပေးတော့ တဟီးဟီးနဲ့ ပျော်ပျော်ကြီးခွင့်လွှတ်လောက်ကရောဟဲဟဲ)
ကျနော်လည်း ဒုံးပျံနီနီကြီး တရမ်းရမ်းနဲ့ ဖင်တုံးလုံးဖြစ်သွားရော ညီမလေးကလည်း အောက်ပိုင်းဗလာ၊ အပေါ်ပိုင်းတစ်၀က်တစ်ပျက်အနေအထားဖြစ်နေပီ။
တစ်၀က်တစ်ပျက်ဆိုတာ အင်းကျီတွေအကုန်ချွတ်ပစ်လိုက်ပေမယ့် ဘရာတော့ မချွတ်သေးဘူး။ သူ့နို့ကြီးတွေ ကျနော်မြင်မှာရှက်နေတာလားမသိဘူး လက်ကလေးပိုက် ကုတင်ဇောင်းမှာ ခြေချထိုင်ပီး ဂရိ်ဒဏ္ဍာရီထဲကနတ်သားတစ်ပါးကို ကျောက်ဆစ်ထုထားသလို တောင့်တင်းကျစ်လစ်တဲ့ကိုယ်လုံး
(ဗိုက်တော့ယောင်ယောင်လေးပူနေတယ် အဲ့တလောက ဘီယာအသောက်များတာကိုးဟီဟိ ခုမပူတော့ဘူး) ထွားကြိုင်းတဲ့ အနီရဲရဲအတံကြီးက လေထဲမှာ ဒုံးပျံကြီးလိုထောင်လို့၊ ဂုတ်ထောက်နေတဲ့ ဆံပင်ရှည်တွေနဲ့ အရိုင်းဆန်နေတဲ့ သူ့ကိုကို အီဖေကိုယ် မောင်ချမ်း ကိုရင်ဖိုနေတဲ့ အကြည့်လေးတွေ
နဲ့ မဝံ့မရဲလေးရှက်၀ဲ၀ဲလေးကြည့်နေရှာတယ်ဗျ။ (မူးမူးနဲ့ကိုယ့်ဖာကိုယ် ဂုဏ်ဖော်နေတာ စိတ်ထဲမှာတော့ တထိတ်ထိတ်ပဲ ခင်ဗျားတို့ကတော့ ကျနော့်ကိုချစ်တော့ ငါတို့မောင်ချမ်း ဘာပေါပေါရပါတယ် ဆိုပေမယ့် တစ်ခုခုဆို နှိပ်မယ်ဆိုပီးချောင်းနေတဲ့လူတွေရှိတယ်ဟင်းဟင်း)
ဆံပင်ဂုတ်၀ဲနဲ့ညီမလေးက ကုတင်ဇောင်းမှာထိုင် ဘရာစီယာကိုမချွတ်သေးပဲ လက်ကလေးပိုက်လို့ သူ့ချိုဗူးတွေကို ကျနော်မြင်မှာပဲ ရှက်တာလိုလိုလုပ်နေပေမယ့်လို့ အောက်ပိုင်းက ဗလာ၊ အဖုတ်ကပြူးနေတာကြီး။
ဘာကိစ္စရှက်နေသေးတာလဲမသိပါဘူး အဖုတ်ကဖြင့် သေချာကြည့်လိုက်ရင် အရည်တွေတောက်တောက်ယိုနေတာဟီး။ လူနဲ့ချိုဗူးနဲ့မလိုက်ဘူးလို့ ကျနော် ခဏခဏ စနောက်လွန်းလို့များ ချွတ်ရမှာရှက်နေတာလားတော့မသိဘူးပေါ့လေ။ လိုရင်းကိုဆက်ပြောရအောင်ဗျာ။ မူးမူးနဲ့အာလူးဖုတ်တာ ဘေးရောက်
ရောက်ကုန်တယ်။ အဲ့ဒီမှာတင် ကျနော်က သောက်ရမ်းတင်းနေပီဆိုတော့ကာ သူ့ဘရာစီယာ မချွတ်ရသေးတာတွေဘာတွေ စိတ်မ၀င်စားတော့ဘူးဆရာတို့ရေ။ သူ့ကို ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်အနေအထားဖြစ်သွားအောင် တွန်းလှဲပစ်လိုက်တော့တာပဲ။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပဲ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို အုပ်မိုးလျှက်အနေ
အထားနဲ့ ပေါင်၂ချောင်းကြားဒူးထောက်ပီး တအားမာတင်းနေတဲ့ ကျနော့်ကောင်ကို လက်နဲ့ဖိချ၊ အရည်တွေစို့နေတဲ့ သူ့အဖုတ်ကလေးအ၀မှာ တေ့ပီးဖိသွင်းတော့တာပဲ။ အရင်းကနေကိုင်ထားလျှက်နဲ့ -စ်ကလေးမြုပ်ရုံတင် ဖိဖိသွင်းပီးဆော့ကစားလိုက်တာနဲ့တင် လူက အီဆိမ့်နေအောင်ဇိမ်တာဆရာတို့ရေ။
သူကလည်း ကျနော့်ဂုတ်ကို အတင်းခိုစီးထားရင်း အောက်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ်ကိုက်ရင်း ရေလည်ခံစားပြနေတာ။ ၂ယောက်စလုံးရေလည်ကောင်းနေတာပေါ့။ သူနာသွားမှာစိုးလို့ ခပ်ဆဆလေး ထိပ်ဖူးမြုပ်ရုံ ဆော့နေတာကို အားမရတော့လို့လားမသိဘူး အောက်ကနေ တစ်ချက်တစ်ချက်ကော့ပေးလာ
တယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ ကဲကွာ!ဆိုပီး အဆုံးထိထိုးသွင်းလိုက်တော့ ရှီး! ကျွတ်ကျွတ် ဆိုတဲ့ ညည်းသံလေးထွက်ကျလာတယ်။ ပူနွေးစိုအိတင်းကြပ်နေတဲ့ အခေါင်းထဲ ကျနော့်ဒုံးပျံက ထိုးခွဲပီး၀င်သွားတော့မှ တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်အရသာကို နင့်နေအောင်ရတော့တာဗျို့။
ခင်ဗျားတို့ ဒီကိုယ်တွေ့ကို အပေါ်ပို့စ်တွေမှာ သေသေချာချာဖတ်ခဲ့မယ်ဆိုရင် တစ်ခုသတိထားမိခဲ့မယ်။
ခုပြောပြနေတဲ့ ကျနော့်ညီမလေးရဲ့အကျင့်က ခဏလေးနဲ့ပီးပီးသွားတယ်ဆိုတာလေ။ တစ်ခေါက်ပီးသွားရင်တောင် ထပ်ခါထပ်ခါ အဆက်မပြတ် လုပ်ရင်လုပ်သလောက် ဆောင့်ရင်ဆောင့်သလောက် ဆက်တိုက်ဆက်တိုက်ထပ်ထပ်ပီးတယ်။ အဲ့ဒါကျနော့်အတွက်တော့ အင်မတန်စိတ်အားရစရာကောင်းသလိုအားသာ
ချက်တစ်ခုလည်းဖြစ်နေတာဗျ။ ဆိုလိုတာက ခင်ဗျားတို့ပါတနာက ပီးဖို့အင်မတန်ကြာတတ်တယ်ဆိုရင်(မိန်းမ အတော်များများကကြာတာထက် ပီးဖို့တောင်မလွယ်) ခင်ဗျားက စောစောဇာတ်မသိမ်းသွားဖို့အရေးကြီးလာမယ်။ ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းလေးလုပ်ရမယ်။ အစရှိသဖြင့် ဇာတ်ရှုပ်တယ်ဗျာ။ ခုဟာကြတော့
သူစိတ်ထနေတဲ့ အချိန်ဆို အသေသာပိတ်ဆောင့် ခဏလေးတင်ကို သိသိသာသာကြီး (ဒွန့်ဒွန့် ဒွန့်ဒွန့်နဲ့ အကြောတွေဆွဲပီး) ပီးသွားတတ်တယ်။ တခါတလေ ကယောင်ကတမ်းနဲ့ သတိလက်လွှတ်အကျယ်ကြီးအော်သေးတယ်။ ပီးပီ ပီးပီ!! အဲ့လိုတွေဗျ။ အဲ့ဒီလို ဆိုတော့ကာ ကျနော်က စပီဆိုတာနဲ့ အ၀င်အထွက်ချော
တာနဲ့ အသေကြုံးတော့တာပေါ့။ စိတ်ရှိလက်ရှိ အပေါ်ကဖိထားပေးပီး အသေအုပ်တော့တာ တဖန်းဖန်းနဲ့ ဆီးခုံချင်းခတ်မိသံတွေကို ဆူညံပွက်လောရိုက်နေတာပဲ ဆရာတို့ရေ။
ဒီလောက်ကြီးအသေအကြေ ပဝါမကူရေမရှူ ဆက်တိုက်ကြမ်းမှတော့ ဘယ်ကြာကြာခံမလဲဗျာ
ကျားကြီးရေသောက် ပိုဇေရှင်(သူက ပက်လက်အိပ်၊ ကျနော်က သူ့ကိုအုပ်မိုးပီး ကျားရေသောက်သလို တပြတ်ပြတ် ကုန်းကုန်းပီးနှုတ်ခမ်းကို လှမ်းစုပ်၊ လည်တိုင်လေးကိုစုပ်) တစ်ခုထဲနဲ့တင် ကိစ္စပီး တော့မလိုဖြစ်လာတယ်။ ကျနော်သတိထားမိသလောက် သူအာခေါင်ခြစ်အော်သံပြုပီး တွန့်လိမ်တက်သလိုဖြစ်ဖြစ်သွား
တာ ၃-၄ခါရှိပီဗျ။(၃-၄ခါလောက် ပီးသွားတယ်ပေါ့) အားနဲ့ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း သေပီကွာ.. သေပီကွာ!! ဆိုတဲ့ အော်သံလေးက တဖြေးဖြေးအားပျော့စပြုလာတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ဘယ်လိုမှ ဆက်မအောင့်ထားနိုင်တော့သလိုဖြစ်လာတယ်။ ဒုံးပျံတစ်ချောင်းလုံးက ထူပူနေအောင်ကို အဖုတ်ကြပ်ကြပ်လေးထဲ
ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် လုပ်နေတော့ကာ ကျဉ်ဆိမ့်ပီး အရမ်းကောင်းလာပီ အရမ်းကောင်းလာပီဆိုတဲ့ အသိက ဦးဏှောက်ဆီ သတင်းသွားသွားပို့နေပီကိုး။ အဲ့ဒီမှာ ခဏလေးရပ်လိုက်တယ်။ ပက်လက်အိပ်ပီး ခံနေရှာတဲ့ ညီမလေးက ဘရာစီယာ မချွတ်ရသေးဘူးဗျ။ ကျနော်လည်း သူ့ချိုဗူးတွေကို ထိကိုမိထိသေးရသေးတာ။
ခဏလေးရပ်လိုက်တော့ ညီမလေးက ဘာလဲဆိုတဲ့ အကြည့်လေးနဲ့ လှိုက်မော နေတဲ့ကြားက မော့ကြည့်လာတယ်။
ချွတ်ပေး! ချိုဗူးကိုင်ပီး ဆောင့်ချင်တယ်..
အဲ့လိုပြောလိုက်တော့မှ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို တင်းတင်းကိုက် အိပ်ယာနဲ့ကျောလွှတ်ရုံတင်လေးကြွ ချိတ်ဖြုတ်ပီး ဘရာကို ခပ်မြန်မြန်လေးချွတ်ပေးရှာတယ်။
ကျနော်လည်း အချိန်သိပ်မဆိုင်းနေပါဘူး။ ဘွားကနဲထွက်ကျလာတဲ့ ချိုဗူးဝါဝါ၀င်း၀င်းခဲခဲကြီး ၂လုံးကို အားရပါးရစုံကိုင် ပီး အသေကိုဆက်ဆောင့်တော့တာပေါ့။ အဲ့ဒီတော့မှ အောက်က ဇွိ ကနဲ၀င်သွားတဲ့ အရသာ၊ ဆုံးသွားတဲ့ အခါ ဆီးခုံခြင်းရိုက်မိရာက ဖန်းကနဲအသံနဲ့ဖျင်းကနဲအရသာ၊ လက်၂ဖက်က ဆုပ်ချေထားရတဲ့
ချိုဗူးအိအိကြီး၂လုံးဆီက အထိအတွေ့အရသာ.. အကုန်လုံးပေါင်းသွားတဲ့ ပီးပြည့်စုံတဲ့ အရသာကို အားပါးတရ ရတော့တာပေါ့လေ။
အရေးကောင်းတုံးဒိန်းဒေါင်းဖျက်ဆိုသလို အတိအကျကိစ္စလေးတစ်ခုဖြည့်စွက်ပေးရဦးမယ်။ အော၀တ္ထုမဟုတ်လေတော့ ပြောစရာလေးရှိလာပြန်တယ်။
ညီမလေးက ကွန်ဒုံးအလာဂျီ ရှိတယ်ဗျ။ ကွန်ဒုံးစွပ်ရင် မခံနိုင်ဘူး။ ဒီတော့ ကျနော်တို့ ချစ်ကြတိုင်း အပြင်မှာပဲ ဆွဲထုတ်ပီး ပီးကြရတယ်။ ခုလည်း အပေါ်က ပြောသလို အသေဆောင့်နေရာက စိတ်ကိုလျှော့ပီး ထိန်းမထားတော့ဘူးဆိုတော့ကာ ကြာကြာကိုမခံနိုင်တော့ဘူးဗျို့။ ပီးချင်လာပီ ပီးချင်လာပီ ဆိုတဲ့ စိတ်က တအားဖြစ်
လူက ဘယ်လိုမှ မအောင့်နိုင်အောင် အရမ်းအကောင်းမှာ သတိနဲ့ ဆတ်ကနဲဆွဲအထုတ်.. ကျနော်အဲ့လို လုပ်တော့မှာကို ကြိုသိနေတဲ့ ညီမလေးက ပက်လက်အိပ်နေရာက အတင်းရုန်းပီး လက်ပြန်ထောက် ထထိုင်လာပီး ကျနော့်ဒုံးပျံကို လက်ပြန်ကိုင်ပီး အတင်းသူ့နှုတ်ခမ်းလေးထဲ ဆွဲသွင်းပီး စုပ်ပေးတယ်ဗျာ။ တစ်ချက်လောက်
ဘာဖြစ်မှန်းမသိဖြစ်သွားတော့ ပထမတစ်ချက်အပန်းမှာ ထွက်သွားသေးလားမသိဘူးရယ်။ ဒါပေမယ့် သတိ၀င်လာတော့ အတင်း သူ့နဖူးလေးကို တွန်း၊ ကိုယ့်ဒုံးပျံကို ကိုယ်လက်နဲ့ဖမ်းကိုင်ပီး သူ့ပါးစပ်ထဲက ဆွဲထုတ် (ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ မလုပ်ရက်ဘူး၊ သနားသလိုလိုဘာလိုလိုကြီးရုတ်တရက်ခံစားလိုက်ရတာဗျ) လက်နဲ့ခပ်သွက်သွက်
ကလေး ၄-၅-၁၀ချက် ကစားရင်း အောင့်ထားသမျှအားပါးတရ ညီမလေးရဲ့ချိုဗူးကြီး၂လုံးပေါ်ကို အားရပါးရပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။
အချစ်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေက ညီမလေးရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာပေပွလို့ပေါ့
တွေ့တွေ့ချင်း ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမပါ ခပ်သွက်သွက်ကလေး အသားကုန်အုပ်ပစ်လိုက်ကြတာ ၂ယောက်စလုံး အီဆိမ့်သွားကြတယ်ဗျာ။
ဘာစကားမှ မဆိုဖြစ်ပဲ အိပ်ယာနွေးနွေးလေးပေါ်မှာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ဖက်ထားရင်း မှိန်းနေလိုက်ကြသေးတယ်။ အသားကုန်ဗျင်းပီးလို့ အဲ့ဒီလိုပွေ့ဖက်ထားရင်း အိပ်ရတဲ့ အရသာကလည်း တစ်မျိုးတော့တစ်မျိုးပဲနော့်။ ခင်ဗျားတို့လည်း ကြုံဖူးမှာပါ။ အဲကွန်းအခန်း
တို့၊ အင်မတန်အေးတဲ့ရာသီဥတုတို့ဆို ပိုတောင်ဇိမ်ကျသေး။ တော်တော်လေးကြာတော့မှ နှစ်ယောက်သား အိပ်ယာကလူးလဲထ ရေချိုးဖို့ပြင်ကြတယ်။ ဗိုက်က တကျုတ်ကျုတ်မြည်အောင်ဆာလာကြပီလေ။ ရေချိုးခန်းမှန်ခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲက ခပ်နွေးနွေးရေပန်းအောက်
မှာတိုးခွေ့ရင်း ကလေးတွေလို ရေ၀င်ချိုး၊ ဆပ်ပြာတွေဘာတွေ အပြန်အလှန်တိုက်ပေး၊ သူ့ပစ္စည်းကိုယ့်ပစ္စည်းတွေ ဆေးကြောပေးကြရင်း သာယာနေကြတယ်ပေါ့ဗျာ။ အဲ့ဒီမှာဗျာ ဟေးး! အောက်ထပ်မှာရေတွေယိုကုန်ပီ .. ဆိုတဲ့အော်သံကြားလိုက်ရလို့ ဟိုက်! ဆိုပီး လန့်ဖြန့်
သွားတယ်။ ညီမလေး.. အောက်က အော်နေတာဘယ်သူလဲ? လို့မေးလိုက်မှ သူ့သူငယ်ချင်းတဲ့။ လူကို ရှက်လိုက်တာဗျာ။ သူနဲ့တူတူနေတဲ့ ကောင်မလေးတွေ ခရစ်စမတ်ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ အိမ်ပြန်မယ်ဆိုတာ မပြန်ရသေးဘူးတဲ့ နေ့လည်၂နာရီလောက်မှ အိမ်ကထွက်မယ်
ဆိုလား။ ကျနော်လည်းမသိဘူးလေ။ စောစောကသိရင် ချက်ချင်းဘယ်အုပ်မလဲဗျာ။ အောင့်ထားလိုက်မှာပေါ့။ စောစောကလေးတင် ကျနော်တို့၂ယောက်ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေက အင်မတန်ကြမ်းတာလေ။ တဖန်းဖန်း၊တဂွမ်းဂွမ်းနဲ့ ဒီလောက်ဆူညံနေခဲ့တာ အဲ့ဒီကောင်မလေးတွေ
မကြားပဲနေမလား။ သေရော။ ဒီကြားထဲ ကျနော့်ညီမလေးက သတိလက်လွှတ်အကျယ်ကြီးအော်တာတွေ။ ရှက်လိုက်တာ အောက်ထပ်ဆင်းပီး(ထမင်းစားခန်းက အောက်ဆုံးထပ်မှာ) ထမင်းသွားစားရမှာတောင် မျက်နာပူတယ်။
ကျနော်ရှက်နေတာကိုကြည့်ပီး ညီမလေးက ပြုံးစိစိနဲ့ဗျ။ ကောင်းတယ် ရှေ့မကြည့်နောက်မကြည့် နှာဗူးထချင်တာကိုး တဲ့။
ဒါနဲ့ဒုတိယထပ်ကိုဆင်းပီး ဧည့်ခန်းအရှေ့တည့်တည့်က မျက်နာကျက်မီး အ၀ိုင်းကို တက်ဖြုတ်ဖို့လုပ်နေတဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေကို ခပ်တည်တည်နဲ့ကူလိုက်သေးတယ်။ ရှေ့မျက်နာနောက်ထားပေါ့ဟီးဟီး။ အပေါ်ထပ်ရေချိုးခန်းက ရေလျှံရင် အဲ့ဒီနေရာက ရေစိမ့်တော့ ကွိုင်တက်
တယ်ဆိုလား။ ထားလိုက်ပါတော့။ ကျနော့်မျက်နာက နီရဲနေမှာတော့သေချာတယ်။ ခုံပေါ်တက်ပီး မျက်နာကျက်မီးကို ဟိုလုပ်ဒီလုပ် လုပ်ပီး သူတို့အရှေ့မှာတင် ညီမလေးကို ဗိုက်ဆာပီ ထမင်းကျေွးပါလို့ ကုလားဖြူလို တောင်းဆိုလိုက်ရင်း ကျန်တဲ့သူတွေကိုပါ ထမင်းစားလိုက်ဦးမယ်နော်အဟီး ဆိုပီး
အောက်ဆုံးထပ် ထမင်းစားခန်းထဲလစ်လာခဲ့တယ်။ ညီမလေးကတော့ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဘာတွေဆက်ပြောနေလဲမသိဘူးကျန်ရစ် ခဲ့ပီး ခဏနေမှလိုက်လာတယ်။ သိပ်လည်းကြာကြာရှက်မနေအားပါဘူး။ ဗိုက်ကရေလည်ဆာ၊ ဟင်းတွေကလည်းပထမတန်းစား
ချက်ထားတာဆိုတော့ အသားကုန်းပီး လွေးတော့တာပဲ။ ဘေးကနေ ကျနော့်ပူတူတူးလေးက လူကြီးသူမလိုလိုဘာလိုလိုနဲ့ ရေနွေးခွက်လေးဘာလေး အတင်းထိုးပေး ဖြည်းဖြည်းစားပါ ရော့! ရေနွေးလေးသောက် ထမင်းတွေနင်ကုန်တော့မယ် ဘာညာနဲ့ ဟောက်နေသေးတာဗျ။
ဗိုက်တွေဘာတွေကားသွားတော့မှ ကျောင်းပိတ်ရက်အိမ်ပြန်မယ့် သူ့သူငယ်ချင်းတွေကို ကားဂိတ်လိုက်ပို့ရအောင်ဆိုပီး ခေါ်လို့ အနွေးထည်လေးဘာလေးကောက်၀တ်ပီးလိုက်ပို့တယ်။ မျက်နာပူနေတော့ကာ ပြုံးစိစိနဲ့သာ လိုက်သွားတယ် စကားသိပ်မပြောပဲ တုံဏှိဘာေ၀ လုပ်နေမိတာပေါ့။
သူ့သူငယ်ချင်းတွေက တိုးတိုးတိတ်တိတ်နဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်ပီး ကားပေါ်တက်ခါနီးဘာတွေပြောသွားတယ်မသိဘူး။ ကားဂိတ်ကနေ တူတူလမ်းလျှောက်ပြန်လာမှ မေးကြည့်တော့..
"အေးအေးဆေးဆေးပြန်ပီး အားရပါးရအုပ်ကြပေတော့" လို့ပြောသွားတယ်တဲ့ဗျာ အဟီး
အပြန်မှာ မြို့ထဲ၀င်ပီး ခရစ်စမတ်ပိတ်ရက်ကာလအတွက် ချက်စရာပြုတ်စရာတွေ၀င်၀ယ်ကြသေးတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကျနော်တော်တော်ပျော်နေတာဗျ။ သူလည်းတူတူပဲထင်ပါတယ်။ ၃ထပ်အိမ်တစ်လုံးထဲ အပူအပင်မရှိ ၂ယောက်ထဲကျန်ခဲ့တာကိုးဗျ။အထုတ်အပိုးတွေနဲ့အိမ်ပြန်ရောက်လာပီးတော့ ၀ယ်လာတာတွေစီစီရီရီ သူ့နေရာနဲ့သူထား
ပြုပီးတာနဲ့ ညနေက စောင်းနေပီ။ ညဖက်မြို့ထဲဖက် ရုပ်ရှင်သွားကြည့်မယ်လို့တိုင်ပင်ထားကြတော့ ညစာကို တစ်ခါထဲ ချက်ပြုတ်ကြဖို့ပြင်တယ်။ နှစ်ယောက်သားတက်ညီလက်ညီပါပဲ။ မီးဖိုခန်းထဲ၀ယ်လာတဲ့ အသားငါးတွေခုတ်ထစ်၊ အသားအရွက်တွေလှီးချွတ်၊ ချက်ပြုတ်ကြော်လှော်၊
ဆေးကြောစရာရှိတာတွေဆေးကြောနဲ့ အလုပ်များနေကြတာပေါ့။ သူချက်ကျေွးတာတွေပဲစားခဲ့တာဆိုတော့ ဒီတစ်ကြိမ် ကျနော်လက်စွမ်းပြရတော့တာလေ။ အမဲသားအတုံးကြီးကြီးတွေကို အာလူးအလုံးလိုက်နဲ့ရောပီး နှပ်ချက် ချက်တာတို့၊ ကြက်ဥကိုအရင်မွှေကြော် ပီးမှ
ကတ်ကြေးနဲ့ သေသေချာချာလေးညှပ်၊ အသီးအရွက်စိမ်းစိမ်းစိုစိုအစုံထည့်ပီး မနွမ်းစေပဲ တရှဲရှဲနဲ့ရောကြော်တာတို့၊ ငရုတ်သီးစိမ်း..ဆား..နံနံပင်..ကြက်သွန်ဖြူရောပီး ထောင်းထားတဲ့ ငရုတ်သီးဆားထောင်းအစရှိသဖြင့် ဟင်းအမယ်လေးတွေစီကာရီကာ ချက်ပစ်လိုက်တယ်။
ဒင်းလေးက ကျနော့်လက်ရာတွေကို တန်းတန်းစွဲသွားပါတယ်ဗျား။ အဲ့လိုချက်ပြုတ်နေရင်းသူကလည်း ဘေးကနေ ကျနော့်ကို ကူပေးနေတာကို ပလွတ်ကနဲနမ်းလိုက်၊ ချိုဗူးကိုအင်းကျီပေါ်ကနေညှစ်ချေလိုက်၊ ဆေးကြောနေတဲ့ညီမလေးကို နောက်ကျောဖက်ကနေ တင်ပါးကို ကောက်ထောက်ပီး
ညှောင့်လိုက်နဲ့ ဆွပေး၊ဆော့ပေးနေတာလေးတွေကလည်း အဆက်မပြတ်ပေါ့။
ရာသီဥတုကလည်း အသားကုန်အေးနေတဲ့ကာလဆိုတော့ ဈေးသွားရင်း၀ယ်လာတဲ့ ၀ိုင်အနီလေးကိုယ်စီမော့၊ ဆားငံသီးလေးမြုံ့ ချက်ပြုတ်စရာလေးတွေချက်ပြုတ် ဟိုတို့ဒီထိလေးတွေဆော့ရင်း တဟိဟိတဟိဟိနဲ့ပျော်စရာလေးတွေပေါ့ဗျာ။
ကျနော်ဘေစင်မှာ အသီးအရွက်အသားငါးတွေဆေးကြောနေတာ လက်မအားဘူးဖြစ်နေတယ်ဆိုပါတော့ အနောက်ကနေ ဟီဟိ! ဆိုပီး ၀တ်ထားတဲ့ ဂွမ်းခံဘောင်းဘီရှည်ကို ဘောင်းဘီဆွဲချွတ်.. ကျနော်ကလည်း ဟရောင်! အေဘေးလေး ဘာလုပ်တာလဲ လက်မအားဘူးဆိုနေမှ
ပြန်၀တ်ပေးဘာညာနဲ့ တဟားဟား သဘောတွေကျရင်းအော်.. သူက ပြန်မ၀တ်ပေးတဲ့အပြင် ကျနော့်ဖင်တုံးတွေကို သူ့လက်ဖဝါးအေးအေးလေးတွေနဲ့လျှောက်ညှစ်၊ ကျနော်က တွန့်လိမ်ပီး ဟာကွာ! သောက်ကျင့်ယုတ်တယ်ဘာညာနဲ့အော်.. အဲ့လိုတွေရှုပ်ရှက်ကိုခတ်နေတာဗျာ။
ရယ်စရာလည်းကောင်းသလို ခုချိန်ပြန်စဉ်းစားကြည့်မိတာတောင် ပျော်သလိုလိုပြန်ဖြစ်လာတယ်။ နောက်တော့ ကျနော်ဟင်းတွေချက်နေတဲ့အချိန်မှာ သူက မီးဖိုခန်းက ထမင်းစား စားပွဲပေါ်မှာ လက်ပတော့လေးဖွင့်ပီး သူ့အမနဲ့ ဂျီတော့ခ်တွေဘာတွေပြောရင်းငြိမ်သွားတယ်။
ဆက်ရန်